Het regiedebuut van Dustin Hoffman wordt ingevuld door fijne Britse acteurs. Dat het verhaal wat voorspelbaar en de personages wat stereotiep zijn doet er dan niet meer toe.
Dit afsluitende deel van de Paradies-trilogie van Oostenrijker Ulrich Seidl knoopt de eindjes aan elkaar en slaat interessante verbintenissen. Seidls kenmerkende droge regie blijft in stand.
Kennismaking met een wereldberoemde opera.
Een film die nog steeds staat als een huis, waar veel hedendaagse blockbusters nog wat van kunnen leren.
Niet zo angstaanjagend als de filmposter belooft. Deze reïncarnatie van Evil Dead is eerder goor dan goed.
Deze vlakke, richtingloze mix van actie en komedie wordt gered door de drie door de wol geverfde hoofdrolspelers.
Een inleiding in het leven van Hannah Arendt.
Een subtiele, eerlijke blik op het martelaarschap.
Voor een Oscar genomineerd oorlogsdrama weet nooit echt tot leven te komen.
Irritante en dodelijk saaie zoveelste horrorparodie.
Een bijzondere combinatie: zowel een vermakelijke romkom als een revisionistische zombiefilm. Warm Bodies is zoveel meer dan simpelweg Twilight met zombies.
De laatste rol van de veel te vroeg gestorven Jeroen Willems is wellicht ook de kroon op zijn filmoeuvre. Regisseur Nanouk Leopold toont wederom haar onmiskenbare eigenheid.
De Palma is weer terug met een exquis vormgegeven thriller zoals alleen hij dat kan.
Biopic over een IJslandse visser die een scheepsramp overleeft. De aanpak van regisseur Kormákur is onrustig, maar de hoofdrolspeler en cameraman maken veel goed.
Vermakelijke kijk achter de schermen van een giallo kantelt steeds meer naar een beklemmende horror. Zonder bloed.