Ook al hijst Johnny Knoxville zich in de huid van een bejaarde man, volwassen worden zal hij nooit. Drie jaar na de laatste Jackass-film besluit hij met vaste partner in crime Jeff Tremaine de bizarre stunts even te laten voor wat ze zijn en het over een andere boeg te gooien. En zie daar, de zesentachtigjarige Irving Zisman trekt er met zijn kleinzoontje Billy en een verborgen camera op uit om Amerika voor de gek te houden met allerlei rare fratsen en ongepast gedrag, die de gemiddelde aflevering van Benidorm Bastards eruit laat zien als een bescheiden theekransje.
De grootste valkuil op voorhand is de vraag of Bad Grandpa wel meer is dan alleen een anderhalf uur durende compilatie van de reeds bekende seniorensketches uit Jackass. Qua opzet lijkt de film echter meer op collega-grappenmaker Borat. De sketches bestaan hoofdzakelijk uit verborgencameragrappen met argeloze slachtoffers en worden aan elkaar gesmeed tot een roadmovie met fictieve personages. Na de dood van zijn vrouw denkt Irving Zisman helemaal vrij te zijn om te doen en laten wat hij wil. Totdat plotseling zijn crackverslaafde dochter ten tonele verschijnt met haar zoontje Billy. Tijdens de heerlijk ongemakkelijke en zwartgallige uitvaart van wijlen mevrouw Zisman, worden de nietsvermoedende priesters en aanwezigen getrakteerd op een verhitte conversatie tussen de twee. Dochterlief gaat de gevangenis in en aan Irving de taak om Billy naar zijn minstens zo horkerige vader aan de andere kant van het land te brengen.
Hun weg leidt de twee langs de krochten van kleinstedelijk Amerika en zorgt voor een aantal bizarre ontmoetingen met uiteenlopende figuren als strippers, motorbendes en bingospelers. Wanneer opa en kleinzoon op pad zijn, is er ruimte om los te gaan met de streken die we van de makers gewend zijn. De kwaliteit van de grappen is wisselvallig. Met de grappen die aanslaan krijgt Bad Grandpa al snel de lachers op zijn hand, maar tegenover elke geslaagde sketch staat er een die de plank misslaat. Knoxville is aanvankelijk op dreef als perverse bejaarde met zijn schunnige avances naar iedere vrouw die hij tegen het lijf loopt, maar hij wordt al snel voorspelbaar met het herhalen van hetzelfde kunstje. Gelukkig wordt dit gebrek optimaal gecompenseerd door zijn jeugdige tegenspeler. De nog maar tienjarige Jackson Niccol gaat als een volleerde Jackass te werk en weet meerdere malen hilarische reacties uit te lokken bij toevallige voorbijgangers, die zich zichtbaar geen raad weten met zijn ongepaste vragen of vroegwijze opmerkingen.
Het is uiteindelijk het optreden van de jonge Niccol dat van Bad Grandpa alsnog een redelijk geslaagd experiment weet te maken. Dat neemt echter niet weg dat het er een hoop rammelt aan dit nieuwe Jackass-hoofdstuk. Het Borat-achtige format is een verfrissend idee, maar Knoxville en Tremaine weten de balans tussen de roadmovie met opbloeiende band tussen opa en kleinzoon en de platvloerse verborgen camerastreken niet te vinden. Toegegeven, de soms wel erg banale grappen zijn dingen die je van beide heren kunt (of misschien wel wilt) verwachten, maar het is wel erg veel gevraagd om nog een beetje serieus ontroerd te kunnen raken van Billy en opa Irving, wanneer deze net de muren van een wegrestaurant heeft gedecoreerd met uitwerpselen, of met zijn geslachtsdeel klem komt te zitten in een frisdrankautomaat. Maar ach, aan de lol die de gemiddelde Jackass-fan met Bad Grandpa zal beleven, doet dit verder weinig afbreuk.
