Volgens schrijver Stephen King zijn verhalen op hun engst als ze een alledaagse situatie beschrijven die volledig uit de hand loopt. De herkenbaarheid van zon situatie betrekt de lezer direct bij het verhaal doordat hij zich constant afvraagt wat hij zelf in zon situatie zou doen. Zet de personages ook nog eens bij elkaar in een kleine ruimte en de spanning zal net zo snel oplopen als de emoties. ATM gaat voor diezelfde insteek. Als collegas David, Corey en Emily na een bedrijfsfeestje op een verlaten parkeerterrein wat geld gaan pinnen, wordt de weg terug naar de auto versperd door een gemaskerde man, die duidelijk weinig goeds in de zin heeft.
Om voldoende spanning te genereren in een verhaal dat zich voor het grootste deel afspeelt op een paar vierkante meter zijn goed ontwikkelde personages nodig. De hoofdpersonen in ATM moeten het echter doen met slechts een paar basiseigenschappen. Zo is David de wat stijve en serieuze jongen, Corey de kwallige beste vriend, terwijl Emilys karakteromschrijving eigenlijk niet verder gaat dan blond en mooi. De acteurs, die allen in andere producties goed werk hebben laten zien, kunnen er maar weinig mee. Vooral Eve staat er eigenlijk maar voor spek en bonen bij. Dit zorgt ervoor dat er maar weinig onderling conflict is. Als de gemoederen beginnen op te lopen, komen de personages niet verder dan elkaar kinderachtig de schuld geven van hun situatie, wat voor meer ergernis dan spanning zorgt.
Hun belager blijft identiteitsloos en lijkt geen enkel motief te hebben. Dat werkte goed in The Strangers uit 2008, waarin de complete willekeur de positie van de slachtoffers alleen maar naargeestiger maakte. In ATM zorgt het echter voor een vreemde scheiding tussen de gebeurtenissen in het pinhokje en datgene waar de moordenaar dan ook mee bezig mag zijn. Als in de vormeloze epiloog uiteindelijk iets van motief naar voren komt, voelt dit niet zozeer als een onthulling die het hele verhaal in een nieuw daglicht zet, maar meer als een achteraf aangeplakt einde. Daardoor maakt het geen enkele indruk.
Het helpt ook niet dat de drie belaagden het grootste deel van de tijd maar staan te wachten tot er wat gebeurt. Het lage tempo lijkt sporadisch wat op te lopen als toevallige passanten het parkeerterrein betreden of de groep steeds wanhopigere, maar vooral domme, pogingen onderneemt om te ontsnappen. Die momenten bloeden echter net zo snel weer dood. Het script probeert nog een aantal wendingen en verrassingen op te dienen, maar die zijn, ondanks dat ze steeds onwaarschijnlijker worden, snel te doorzien.
Dit alles maakt van ATM een thriller die eigenlijk op geen enkel gebied werkt. De film heeft nog een enigszins interessante uitstraling, doordat hij zich voor het grootste deel onder de tl-lichten van het pinhokje afspeelt. Het benadrukt het isolement van de personages en maakt van hen bijna spookachtige verschijningen, vooral als ook de kou - het verhaal speelt zich af rond Kerst - zijn tol begint te eisen. Ondanks de interessante cinematografie is ATM oninteressant, onlogisch, en, toch de doodsteek voor een thriller, nooit spannend.
