Dr. Seuss' The Lorax
Recensie

Dr. Seuss' The Lorax (2012)

Deze nieuwe Dr. Seuss-verfilming is wederom een lust voor het oog, maar heeft wel concessies moeten doen aan het bronmateriaal. De ecoboodschap had subtieler gemogen.

in Recensies
Leestijd: 3 min 32 sec
Regie: Chris Renaud & Kyle Balda | Cast (stemmen): Danny DeVito / Frits Lambrechts (The Lorax / De Lorax), Ed Helms / René van Kooten (The Once-ler / De Once-Ier), Zac Efron / Ferry Doedens (Ted), Taylor Swift / Marly van der Velden (Audrey), Betty White / Willeke Alberti (Grammy Norma / Oma Norma), e.a. | Speelduur: 86 minuten | Jaar: 2012

Schrijver, dichter en illustrator Theodor Seuss Geisel geniet ook nog ruim twintig jaar na zijn dood een grote populariteit, voornamelijk onder de jeugd aan de andere kant van de grote plas. Hij schreef hoofdzakelijk onder het pseudoniem Dr. Seuss en verrijkte de levens van zijn lezertjes met titels als The Cat in the Hat, How the Grinch Stole Christmas en Horton Hears a Who!. Het in 1971 verschenen The Lorax is de vierde Dr. Seuss-titel die het tot bioscoopverfilming heeft geschopt. De onvermijdelijke ecologische boodschap blijkt ook vandaag de dag nog uiterst actueel, maar had wel wat nuance kunnen gebruiken.

De titelfiguur is een klein bazig oranje wezentje, enig in zijn soort, die nog het meest lijkt op een staartloze halfaap. De geelbesnorde Lorax heeft als voornaamste taak het beschermen van het bos waarin hij in harmonie met de dieren leeft. De inhalige mensheid heeft het echter gemunt op zijn leefomgeving en dan vooral op de prachtige truffulabomen. De felgekleurde pluizige begroeiing dient als hoofdgrondstof voor de wonderlijke uitvinding van een ondernemer met de bijnaam de Once-ler. Met zijn geweldige ‘thneeds’ heeft hij een concept in handen waar de hele wereld op zit te wachten. Dat het hele milieu er met de uitvinding en de bijkomende industrialisatie aangaat kan de Once-ler weinig schelen. Het besef dringt pas door als het te laat is en de laatste truffulaboom tegen de vlakte gaat.

Dr. Seuss heeft de Lorax eigenlijk tot bijfiguur gedegradeerd. Het centrale verhaal draait namelijk om de jonge Ted. Hij woont met zijn moeder en oma in Thneedville, een kunstmatig stadje waar geen echte boom te vinden is. Zijn stadsgenoten nemen genoegen met plastic flora. De magnaat van de stad grossiert in schone lucht dat alleen nog in een flesje te krijgen is. De nodeloos complexe raamvertelling, waarbij Ted de stad ontsnapt en daar de restanten van de verwoeste natuur aantreft, wordt verrassend gemakkelijk en luchtig op de kijker afgevuurd. Ted stuit op de door schuldgevoelens verteerde Once-ler en krijgt diens geschiedenis met de Lorax te horen.

De regie van dit animatieavontuur is in handen Chis Renaud, die het zeer geslaagde Despicable Me afleverde. Hij wordt bijgestaan door Kyle Balda, die eerder als tekenaar bij Pixar in dienst was. Op het visuele vlak ziet het muzikaal omlijste The Lorax er fantastisch uit, al is voor de art direction wel erg de kunst afgekeken bij Up. Daar hebben we dan ook gelijk het grootste mankement van deze animatiefilm te pakken. De geheel eigen stijl van Dr. Seuss wordt overschaduwd door een gebrek aan eigen inbreng van de filmmakers. Zo lijken de liedjes, vooral zodra de Once-ler zijn fabriek operationeel heeft, weer sterk op muzikale overblijfsels van Charlie and the Chocolate Factory.

De aanpassingen aan het verhaal zullen voor de diehardfans van Dr. Seuss even slikken zijn, zelfs als je de huidige tijdgeest in ogenschouw neemt. Wij Europeanen, die toch wat minder bekend zijn met het werk van de Amerikaanse schrijver, zullen hier wellicht minder hinder van ondervinden. De bedoelingen van Ted om de mooie Audrey het hof te maken met zijn eco-acties raken ondergesneeuwd door de grote hoeveelheid plot en bijfiguren. De makers winden bovendien geen doekjes om de milieubewuste boodschap, die in de jaren zeventig wellicht nog effectief was maar hier de jeugd in dikke lagen ingewreven wordt. De Japanse animatiemeester Hayao Miyazaki pakte het in zijn projecten toch een stuk subtieler aan.

Tegenover al deze tekortkomingen staan echter even zo veel pluspunten. De humor is op een breed publiek geschreven, zodat ook een volwassene geamuseerd kan worden. De genoemde animaties zijn vrolijk en de titelpersoon is een aansprekend wonderlijk wezen met een onmiskenbare persoonlijkheid. Zoals gebruikelijk bij animatiefilms zal de film in een Engels- en Nederlandstalige versie te zien zijn. De originele versie kan bogen op het talent en stemgeluid van Danny Devito, Zac Efron, Taylor Swift en Betty White. Hun Nederlandse plaatsvervangers doen echter weinig voor ze onder; vooral Frits Lambrechts als de Lorax steelt de show.