Saddam Hoessein was geen lieverdje, zoveel is zeker, maar als we The Devils Double moeten geloven was hij een engel vergeleken met zijn zoon Uday. The Devils Double volgt het leven van Latif, een jongen die als twee druppels water op Uday lijkt en door Uday wordt uitverkoren zijn dubbelganger te zijn. Enkele lichamelijke ingrepen zijn nog wel te overkomen, maar het kost Latif vooral moeite om zich het extreme en walgelijke karakter van Uday eigen te maken.
Latif heeft echt bestaan en The Devils Double is losjes gebaseerd op zijn levensverhaal. Een verhaal dat overigens zelf ook weer losjes gebaseerd is op de werkelijkheid. Latif komt er dan ook heel goed vanaf in de film. Logisch, want wie stelt zichzelf nou moedwillig in een kwaad daglicht? Erg is het niet, want The Devils Double pretendeert ook nergens de volledige waarheid te vertellen. Dat blijkt wel aan het slot, als de realiteit volledig wordt losgelaten en we opeens in een Bourne-achtige film terechtkomen.
Tot dat moment is The Devils Double overigens ook nergens een Irakfilm zoals wij die in recente jaren wel vaker zagen (denk aan Green Zone of The Hurt Locker). Nee, The Devils Double is Scarface aan het Irakese hof. Uday gaat als een niets en niemand ontziende, cokesnuivende maniak door het leven. Hij pikt schoolmeisjes op straat op en dumpt hun levenloze lichamen nadat hij ze verkracht heeft buiten de stad. Als zijn oog op een vrouw valt, dan moet en zal hij haar direct hebben. Ook als de vrouw in kwestie de bruid is en haar huwelijksceremonie op het punt staat te beginnen.
Uday is een verwend kind dat nog nooit nee heeft gehoord en in al zijn machtsvertoon blijft hij een meelijwekkend persoon. Het is te danken aan Dominic Cooper dat zelfs een ultieme slechterik als Uday zo toch nog zichtbaar diepgang krijgt. Het is diepgang die verder bij niemand in de film te vinden is. Udays dubbelganger en hoofdpersonage Latif krijgt weinig meer te doen dan machteloos en walgend toekijken, echt meegesleurd worden in zijn leed worden we daarom niet.
Maar erger dan de oninteressante Latif is Munem, zijn vriendin en de voormalige minnares van Uday. Wat bezielt haar om zich vrijwillig in de wereld van Uday en Latif te begeven? Liefde zal het niet zijn en lust is elders vast ook wel te stillen. Een doodswens lijkt de enige verklaring, maar die heeft ze toch ook niet. Munem is zo het duidelijkste bewijs dat de filmmakers zich totaal niet voor hun personages interesseren. Alleen Hoessein jr. doet ertoe, de rest dient enkel als een van zijn oppervlakkige accessoires. Precies zoals de echte Uday dat graag zag.
