Zelfs de mate waarin zijn schoenen sporen van slijtage moeten vertonen is onderzocht, legt David Norris uit in de speech na een nipte nederlaag in de strijd om het senatorschap. Tijdenlang heeft hij zich als iemand anders moeten voordoen. Het campagneteam achter zijn succes heeft bepaald wie hij is. Inmiddels is Norris het zat om gecontroleerd te worden, maar zo makkelijk blijkt hij er niet vanaf te kunnen komen. Zijn eigen team is niet eens het grootste probleem, het is de groep mannen die daar in het geheim boven staat.
David komt door stom toeval achter het bestaan van dit Aanpassingsbureau, dat er al eeuwen voor zorgt dat de mensheid in goede banen wordt geleid. Met kleine veranderingen, alsof de chaostheorie wordt gehanteerd, kunnen ze de loop van de geschiedenis controleren. Maar om onbekende redenen lijken ze David niet in toom te kunnen houden. Hij wordt verliefd op Elise en doet er alles aan om haar niet meer uit het oog te verliezen, wat het Bureau ook probeert om dat tegen te gaan.
The Adjustment Bureau is de verfilming van een kort sciencefictionverhaal van Philip K. Dick, die postuum vooral bekend werd door verfilmingen als Blade Runner, Total Recall en Minority Report: films over dystopische samenlevingen waarin de vrije wil van de mens een belangrijk thema is. In deze nieuwste verfilming, die zich in het heden afspeelt, treedt dat thema nog sterker op de voorgrond. Het gevolg is dat The Adjustment Bureau, zeker in vergelijking met andere Dick-verhalen, op momenten belerend overkomt. Er wordt nogal opzichtig omgegaan met het contrast tussen autoritaire controle tegenover menselijke wilskracht en toeval. Uiteindelijk vloeit daar een niet erg enerverende boodschap uit.
Toch is deze sf-film aangenaam om naar te kijken. Het verhaal zit vol met fantasievolle vondsten. Met een speciale hoed op kunnen mensen bijvoorbeeld een willekeurige deur openen om op een compleet andere locatie uit te komen. Het lijkt op wat we eerder zagen in het tweede deel van The Matrix, alleen dan uitgevoerd met vloeiende camerabewegingen en knappe montages.
De inventieve plotelementen lijken helaas ook soms gebruikt te worden om alles kloppend te kunnen maken. Als het verhaal dreigt vast te lopen, wordt er een nieuwe regel geïntroduceerd om het geheel weer op gang te krijgen. Het scenario heeft dus zijn zwakke punten, maar het is nog net acceptabel. The Adjustment Bureau blijft vooral vermaken door de inventieve omgang met het zogenaamde vlindereffect en de spannende achtervolgingen. Dat het uiteindelijk allemaal overgoten wordt met een afgezaagde moraal is voor lief te nemen.
