Regisseurs en scriptschrijvers Mark Neveldine en Brian Taylor wilden de adrenalineopwekkende ervaring van de betere computerspellen op het witte doek reproduceren. Dat is ze met Crank goed gelukt. De film volgt de logica en het narratief van een videogame, heeft even weinig pretenties, zit boordevol verwijzingen naar oude arcadespellen en de overzichtsshots zijn van Google Earth geplukt. Na de aftiteling volgt zelfs een extra scène met daarin hoofdpersoon Chev Chelios als 2D platformfiguur, waarna de zin insert coin to continue op het scherm begint te knipperen. Is dit iets slechts? Nee, want het idee werkt goed en iedereen die vanaf nu van plan is om een spel te verfilmen doet er verstandig aan om van deze film te leren.
Chev Chelios is een huurmoordenaar die op een dag wakker wordt met nog een uur te leven. Een vijand heeft hem in zijn slaap met een of ander synthetisch Chinees gif geïnjecteerd en de boodschap achtergelaten dat de dood hem op de hielen zit. Chev komt er dankzij zijn privé-dokter al snel achter dat hij zijn levensduur kan prolongeren zolang hij maar voldoende adrenaline blijft produceren.
Dus scheurt hij door de straten van Los Angeles en dwars door een druk winkelcentrum terwijl de politie achter hem aan zit, snuift coke, gaat een kansloos gevecht aan met een stel zwarte gangsters, spuit epinefrine in en doet nog veel meer om zijn hart zo snel mogelijk te laten kloppen en kloppende te houden. Elk rustmoment is gevaarlijk en dat wordt de kijker ingepeperd met vervormingen van beeld en geluid.
Het is de bedoeling dat de kijkers ervaren wat Chev ervaart en daarvoor worden allerlei beeld- en montagetrucs ingezet en een heleboel actiefilmconventies aan de laars gelapt. De supersnelle, soms onlogische montage moet het bloed bij de kijker even snel doen stromen als het bij Chelios doet en daar slagen de makers bij tijd en wijle aardig in. Karakterontwikkeling en plot, voor zover aanwezig, zijn daar volledig ondergeschikt aan. Logisch, want hoe anders de gamefun weer te geven?
In principe bestaat het verhaal van Crank uit niets anders dan de pogingen die Jason Statham onderneemt om zijn adrenaline op peil te houden. In een enorm opgeklopt tempo moet hij telkens nieuwe manieren verzinnen. Elke poging zou kunnen worden opgevat als een missie in een spel, die voltooid moet worden om in leven te blijven. De losse rode draad die door de missies heen loopt, is het uiteindelijke doel om wraak te nemen op degene die Chelios het gif heeft toegediend. Dat gaat natuurlijk gepaard met veel geweld en schietscènes.
Het absurde hoogtepunt van de film is een seksscène met de hoofdpersoon en zijn vriendin, midden in een drukke straat op klaarlichte dag in Chinatown. De vrouwonvriendelijkheid tiert hier welig, al wordt eigenlijk iedereen die geen macho heteroseksuele blanke man is weinig flatterend geportretteerd. Goed beschouwd is ook de hoofdpersoon een enorme klootzak.
Het maakt allemaal deel uit van de aantrekkingskracht van Crank: de bewuste politieke incorrectheid en gewelddadige anarchie. De film heeft iets weg van een volkomen losgeslagen projectiel, net zoals de hoofdpersoon iets weg heeft van de bus in Speed. Langer dan anderhalf uur kan zoiets niet duren en dat is gelukkig ook niet het geval. Een ware verademing in een jaar waarin bijna elke actiefilm te lang duurt, op pubers is gericht en over het algemeen zichzelf ten onrechte veel te serieus neemt. Crank is in dat opzicht verfrissende no-nonsense nonsens.
