Het kan niet anders of het idee achter het Adam Sandler-vehikel Click is al vele malen eerder opgekomen bij ongeïnspireerde scriptschrijvers en ook direct weer verworpen. Het lijkt te afgezaagd om nu pas te zijn bedacht: een komedie over een man die een afstandsbediening in handen krijgt waarmee hij niet alleen zijn tv, maar ook de rest van zijn leven kan bedienen. Je zeurende vrouw met een druk op de muteknop het zwijgen opleggen, of die joggende blondine met de grote voorgevel in slowmotion voorbij laten stuiteren: de simplistische machtsfantasieën dienen zich direct aan en leveren stof voor een handvol matig grappige scènes.
Adam Sandler, wiens hoogtijdagen inmiddels al meer dan vijf jaar achter ons liggen, vond het script kennelijk toch geschikt om zichzelf er weer mee op de kaart te zetten. Gezien de prima bezoekersaantallen in de Verenigde Staten kunnen we hem geen ongelijk geven, maar de film maakt wel degelijk duidelijk dat Sandler zijn beste tijd heeft gehad. Op de automatische piloot, haast vermoeid ogend beweegt hij zich door het verhaal als de ploeterende architect Michael Newman, die tijd tekort komt om carrière te maken én voor zijn gezin te zorgen. Net als hij compleet ten einde raad is komt hij Christopher Walken tegen, die hem gratis en voor niks een universal remote control that controls everything in your universe overhandigt. Walken mag als mystieke klusjesman weer onnavolgbaar de excentriekeling uithangen, maar op de één of andere manier weet ook zijn introductie nauwelijks een glimlach op te wekken. Op dat moment begin je je als kijker pas echt zorgen te maken.
Terecht, zo blijkt. Eenmaal in het bezit van de letterlijk universele afstandsbediening doet Sandler alles wat zijn personage in een film als deze zou moeten doen: vervelende familie-etentjes op fastforward zetten en zijn kwal van een baas (David Hasselhoff, de grappigste man in de film) in de pauzestand een paar stevige klappen verkopen. Hij lijkt er maar weinig plezier aan te beleven en dat maakt het er voor ons ook niet leuker op. Zodra de banale moraal van het verhaal om de hoek komt kijken is het helemaal uit met de pret. De afstandsbediening blijkt jawel een eigen wil te hebben en begint uit zichzelf alle saaie en/of moeilijke momenten uit Michaels privé-leven te skippen. Het enige waar hij nog bij stil mag staan zijn de hoogtepunten in zijn carrière. Michael wordt letterlijk in sneltempo steeds rijker en machtiger, maar guess what: geld en succes maken niet gelukkig!
Terwijl Michaels leven in een automatische fastforward raakt, wordt de film ironisch genoeg steeds stroperiger, dankzij de toevoeging van een fikse overdosis vals sentiment. Er lijkt geen einde te komen aan de reeks scènes die ons op het hart drukken ons gezinsleven te koesteren, for better or for worse. Dat niets belangrijker is dan liefde en familie kan immers niet vaak genoeg worden gezegd, al zullen veel mensen daar na het zien van Click anders over denken.
