B]Regie:[/b] Maria Peters | Cast: Sem Veeger (Melissa), Matthijs van de Sande Bakhuyzen (Jordi), Melody Klaver (Debby), Tessa Schram (Fleur), Jim Bakkum (Toine), e.a. | Speelduur: 100 min. | Jaar: 2006

Gouden regel van tienerfilms: het publiek is altijd vijf jaar jonger dan de personages. Costa! ging over mensen van een jaar of twintig, en dus was het publiek vijftien. Afblijven gaat over pubers van een jaar of vijftien, en dus is het publiek tien. Zo is er een lekkere mix tussen herkenning en bewondering, en zal niemand klagen over de zogenaamd vet coole tieners die zonder schaamrood op de wangen het woord ‘verliefd’ uit kunnen spreken. Dat doen de tienjarigen in de zaal zelf immers ook nog.

Het is eigenlijk wel zo prettig. Nadat we het afgelopen jaar zijn bedolven onder series als Fok Jou! en films als Diep, waarin tieners respectievelijk onbegrijpelijk lingo gebruiken en zich in wilde ‘sexcessen’ storten is in Afblijven ‘shit’ weer het hoogtepunt van exotisch taalgebruik en blijft lichamelijke interactie beperkt tot een kusje op het einde. Alles is vrolijk simpel: ouders zijn totaal onwetende dictators, het omwisselen van de Duitse luistertoets met harde muziek is het hoogtepunt van rebellie en rapper Brainpower die even langskomt als zichzelf, is niemand minder dan de Messias.

Het bijbehorende verhaaltje, over foute vriendjes en pillen, hoeft hier eigenlijk niet vermeld te worden. De doelgroep heeft de bijbehorende boeken van Carry Slee al meerdere keren gelezen, en dus komt het allemaal neer op de best wel sympathieke acteurs. Sem Veeger maakt, ondanks haar nu al legendarische Gooische ‘erw’, een prima debuut en ook Matthijs van de Sande Bakhuyzen (de zoon van) doet het best aardig voor zover zijn doodsaaie rol dat toelaat. Ze hebben het allemaal nogal moeilijk met de verschrikkelijk houterige dialogen, die vooral Melody Klaver, kortgeleden nog zo fantastisch in het hiervoor genoemde Diep, parten spelen. Met zinnen als “Toch, ik ben blij dat ik jou gekend heb, zoals jij jij was…” hadden ook meer ervaren acteurs niets gekund.

Een beetje kritische kijker zal aan Afblijven hoogstens een Snakes on a Plane-achtige ervaring overhouden. Alles is zó zwart-wit, compleet voorspelbaar en houterig dat de campgrens regelmatig wordt overschreden. Toch heeft de doelgroep hier lak aan. Stel je eens een jongen van elf voor. We noemen hem voor het gemak maar even Tim. Tim heeft sinds het vorige klassenfeest verkering met Nina en samen gaan ze voor het eerst zonder ouders naar de bioscoop. Ze kiezen voor Afblijven. Tijdens de film houden ze elkaars hand vast. Af en toe kijkt Tim Nina aan, maar als zij terugkijkt schiet zijn blik snel weer terug naar het bioscoopscherm in de hoop zijn rode wangen te verbergen. Na de aftiteling lopen de twee, nu met de handen inniger dan ooit in elkaar verstrengeld, naar de uitgang, waar de moeder van Nina al klaarstaat om haar terug naar huis te brengen. Vlak voordat Nina zijn hand loslaat, geeft ze Tim een kusje. Hij schrikt, en terwijl hij in de foyer op zijn vader wacht, denkt hij maar één ding: “Afblijven: beste film ooit.”