Niets wordt zó onderschat als komedie, roepen acteurs altijd in interviews. Alles draait om timing en dan nog is het altijd maar afwachten of de film op de lachspieren van het publiek werkt of dat er pijnlijke stiltes vallen. Humor is persoonlijker dan welk genre dan ook. Het is dan ook jammer om te moeten concluderen dat cineasten deze spannende uitdaging niet meer aangaan, maar tegenwoordig kiezen voor het veilige, beproefde recept.
In hun wanhopige zoektocht naar een sterke grap, worden ook de filmmakers van You, Me and Dupree in de valstrikken van het genre gelokt. Ze wringen de humor uit één lollig basisconcept: een pasgetrouwd stel wordt opgescheept met een vriend van de bruidegom die een dak boven zijn hoofd zoekt. Deze Randy Dupree is niet alleen een irritatiefactor voor het kersverse echtpaar, maar ook voor het bioscooppubliek, want de quasi-nonchalance en snerpende stem van vertolker Owen Wilson beginnen na een hele rits soortgelijke komedies een beetje de keel uit te hangen. Hoe Dupree nu precies in elkaar steekt blijft lange tijd onduidelijk: is hij een groot kind, een plaaggeest, een gefrustreerde ziel of gewoonweg een psychopaat? We betrappen hem zowel op masturbatie bij de aanwezige pornocollectie als op het grienen bij klassieke Audrey Hepburn-films als Roman Holiday. Maar er zijn meer obstakels voor Molly en Carl (Kate Hudson en Matt Dillon) dan Dupree, want ze krijgen de gebruikelijke relatieproblemen die volgens de Hollywoodwetten na een huwelijk steevast ontstaan.
Hij mag niet meer met zijn vrienden tot diep in de nacht de kroeg in en zij valt over zijn gebrek aan hulp in het huishouden. Ook de schoonouders from hell zijn weer van de partij. Mollys vader, een schmierende Michael Douglas, heeft zo zijn ijzeren regels waarvoor Carl diep behoort te buigen. Net als in het onlangs verschenen The Break Up zijn het theatrale visies op het fenomeen huwelijk die elementen van herkenbaarheid bevatten, maar die we vooral moeilijk als reëel kunnen beschouwen. Ook in komedies begint dat wel eens te wringen. Wat aanvankelijk nog lijkt op een inperking van bewegingsvrijheid wordt langzaam omgebogen tot een pleidooi voor het huwelijk in de meest conservatieve betekenis.
Een kapstok vinden om je grappen aan op te hangen is één ding, maar vervolgens een zekere spanningsboog creëren en daadwerkelijk naar een bevredigend slot toe werken, is een tweede. You, Me and Dupree gaat nergens heen; het blijft bij een optelsom van situaties die soms een glimlach oproepen. Gebeurtenissen zijn er niet om de plot mee vooruit te helpen, maar om een nieuw komisch kookpunt te bereiken. Zo verdwijnt de aandacht en ontvouwt deze poppenkastvoorstelling zich als een schoolvoorbeeld van hoe het niet moet. En inderdaad bewijst daarmee hoe moeilijk komedie dus is. Het wordt tijd dat de mensen áchter de camera het genre eens wat minder gaan onderschatten.
