De dood kan niet ontlopen worden. Ook niet als deze in de vorm van een spectaculair en onwaarschijnlijk ongeluk komt. Dat is de les die de tieners in de Final Destination filmreeks nu al drie keer hebben geleerd. In elk deel krijgt een tiener een visioen van een vreselijk ongeluk vlak voordat het plaatsvindt en veroorzaakt met zijn hysterische reactie zoveel commotie dat de dood niet alleen hem, maar ook een aantal anderen bespaard blijft. De dood is daar niet blij mee en zoekt de overlevenden één voor één op om met bizarre ongelukken de klus alsnog te klaren. Als iemand echter gered wordt van zon ongeluk, wordt diegene overgeslagen door Magere Hein. In deel één ontkomen de hoofdpersonen aan een vliegtuigongeluk, deel twee begint met een massaal auto-ongeluk op de snelweg, en in deel drie is een achtbaan het vervoersmiddel des doods.
De middelbare school is voorbij. In afwachting van de examenuitreiking viert de examenklas feest op de kermis. Als een aantal van hen in de achtbaan wil, krijgt de zenuwachtige Wendy een visioen waarin iedereen op vreselijke manieren omkomt tijdens de rit. Ze raakt in paniek met als gevolg dat de mensen op de achterste rijen uit de achtbaankarretjes worden verwijderd. De rest sterft precies zoals Wendy het voorzag. Al gauw krijgen de overgebleven tieners een akelig toevallig ongeluk. Kevin, de jongen die naast Wendy in het achterste achtbaankarretje zat, komt erachter dat zoiets al eerder is gebeurd en in welke volgorde de achtergebleven jongeren dus nu de dood kunnen verwachten. Wendy ontdekt dat de fotos die ze voor het ongeluk heeft genomen, clous bevatten over de manier waarop iedereen zal overlijden. Met deze wetenschap gaan ze samen naar de anderen toe om hen te redden. Maar niemand gelooft hen, totdat het te laat is.
Regisseur Wong en scriptschrijver Morgan, die samen ook deel één maakten en met hun introductie van een onzichtbare moordenaar een subgenre binnen het slashergenre schiepen, laten zien dat ze deze horrorcategorie inmiddels aardig beheersen. Ze bouwen de onheilspellende spanning voor de ongelukken vakkundig op en leven zich vervolgens uit in de manieren waarop de ongelukkige zielen uiteindelijk de pijp uitgaan. Vooral de aanloop naar het achtbaanincident is sterk. De angst van Wendy, nog voordat ze haar visioen krijgt, is volledig te begrijpen gezien de sfeer die wordt gecreëerd rondom de attractie. Voor mensen die zelf bang zijn voor een ritje in de achtbaan is dit maar al te herkenbaar.
Dankzij de vele mogelijke hints op de fotos van Wendy blijft het samen met de personages telkens gissen naar de volgende afgrijselijke stervenswijze die de makers uit hun hoed zullen toveren. Daarbij hebben de bedenkers geen enkel medelijden met hun slachtoffers. Sterker nog, ze lijken soms een sadistisch plezier te hebben in de manieren waarop ze hun personages afslachten. Nu valt er ook wel wat te zeggen voor de manier waarop twee meisjes, wier levensaspiratie niet verder reikt dan zoveel mogelijk op Paris Hilton te lijken, op de zonnebank het leven laten. Maar het verbrandingsproces is dan weer vrij ongemakkelijk om naar te kijken. Ook de manier waarop een gothic meisje om het leven komt, brengt wel een cynische glimlach op het gezicht maar roept tegelijk ook gevoelens van afkeer op.
Zo speelt Wong met humor en horror, en maakt daarmee een redelijk vermakelijke horrorfilm zonder enige pretenties. De humor is ditmaal spaarzaam ingezet, waardoor de spanning niet wordt ondermijnd, maar de toon van de film ook weer niet al te serieus wordt. Al met al een aardig tussendoortje dat net genoeg om het lijf heeft om er mee door te kunnen. De titel van de film is een vat vol tegenstrijdigheden, maar het is misschien wel de beste uit de reeks.
