Er zijn indrukwekkender pelikaanmannen te bedenken dan de pelikaanman uit De Pelikaan Man. Met moderne motion-capture technieken zou een prachtig exemplaar tot leven gebracht kunnen worden. Laat Andy Serkis (de acteur die gestalte gaf aan zowel Gollum als King Kong) een paar weken het gedrag en de motoriek van pelikanen bestuderen, plak hem vervolgens helemaal vol met referentiebolletjes en gebruik die om zijn bewegingen om te zetten in digitale beelden. Drapeer er een pelikaansjabloon overheen en klaar is Kees.
In De Pelikaan Man gooit men het over een heel andere boeg. Acteur Kari Ketonen ziet er vrij normaal uit, flappert wat met zijn armen, schokt met zijn hoofd en dat is het dan wel zon beetje. De suggestie is erg mager en voor de rest worden alleen nog wat dwarrelende veertjes, vogelsporen en een schaduw van een pelikaankop ingezet om het geloof in een menselijke pelikaan te versterken. Zijn er mensen die genoegen nemen met zon goedkope oplossing? Heel misschien accepteren de allerkleinsten het nog wel, omdat hun realiteitsgevoel nog onderontwikkeld is en er minder middelen nodig zijn om hen om de tuin te leiden. Zij hebben misschien genoeg aan het simpele mimespel uit De Pelikaan Man, dat voor volwassenen ongetwijfeld kinderachtig zal overkomen. Het is terecht dat de Finse film uitsluitend in een Nederlandse nasynchronisatie wordt uitgebracht, want behalve volwassenen zullen ook de wat oudere kinderen De Pelikaan Man waarschijnlijk niet bijster leuk vinden.
Het is moeilijk om voor de allerjongste groep te spreken, maar het staat als een paal boven water dat er heel wat betere kinderfilms zijn gemaakt. In De Pelikaan Man worden nog wel een aantal universele themas aangesneden, maar de uitwerking is plichtmatig, flauw, voor de hand liggend en allesbehalve betoverend. Verrassend eigenlijk, want je zou verwachten dat een verhaal over een pelikaan die graag een mens wil worden en in een jongetje zijn steun en toeverlaat vindt, wel wat potentie heeft, omdat het in veel opzichten op Spielbergs E.T. lijkt. In beide films is sprake van een vriendschap tussen een jongetje en een zonderlinge buitenstaander. In beide films blijft de vreemdeling lang verborgen voor de (boze) buitenwereld. In beide films dreigt gevaar na de ontmaskering en kiest de vreemdeling uiteindelijk voor een terugkeer naar zijn eigen wereld. Waar E.T. op meesterlijke wijze ontroerde, wordt het verhaal van De Pelikaan Man ondergeschikt gemaakt aan het doel. Te behoudend wordt jeugdige onschuld afgezet tegen de harde werkelijkheid van het bestaan en te voorzichtig laat de film de kijkertjes kennismaken met begrippen als vriendschap, eenzaamheid en liefde. Uit angst om zwaar op de hand te zijn, wordt emotionele betrokkenheid buiten de deur gehouden. De film is opgetrokken uit de stompzinnige avonturen van de pelikaanman en steunt op zijn stompzinnige mimiek, waar nog geen demente bejaarde om kan lachen. Er ontstaat geen hechte band tussen de pelikaanman en Emil, en het uiteindelijke afscheid is allesbehalve hartverscheurend. Te vrezen valt dat maar weinig kinderen in het sprookje van de pelikaanman zullen geloven.
