Phileine neukt met vriendjes en zuipt met vriendinnetjes. Phileine schiet op mensen met haar wijsvinger: ‘Paf!’. Phileine heeft haar vriendje Max verleid op een plee en er een foto van laten maken, die op haar nachtkastje staat. Phileine heeft een hekel aan het woord ‘knuffelen’. Phileine huilt nooit; dat doen anderen alleen maar, gadverdamme. Phileine zegt ‘kutpijpen’ als ze het over neuken heeft. Phileine jat haar moeders Gold Card om Max achterna te vliegen naar New York. Phileine knakt ‘tere jongenszieltjes’ voor haar plezier. Phileine is, kortom, een superbitch en heel erg stoer. En Phileine zegt nooit, maar dan ook nooit, sorry.

Nou ja, uiteindelijk wel natuurlijk, maar het hoe en waarom, daarvoor moet je de film uitzitten. Gelukkig is Phileine zelf daar ook leuk genoeg voor, blijkt uit deze laatste film van Robert-Jan Westdijk. Phileine is natuurlijk veel kwetsbaarder dan ze zou willen zijn, en dat haat ze. Wanneer Max haar vertelt dat hij een jaar in New York gaat wonen om in een moderne bewerking van Romeo & Juliette te spelen, kan ze haar tranen niet bedwingen. Dus treedt ze uit zichzelf, om vervolgens een hele grote revolver op zichzelf te richten en die jankerd van een Phileine overhoop te knallen. Even later zweeft ze – begeleid door Johann Strauss, nota bene – als astronaut door de ruimte, waar ze in botsing komt met een gigantisch snoephartje wanneer haar relatie met Max op de klippen loopt. De film zit vol met dit soort ludieke, sureële intermezzo’s en terzijdes tussen Phileine en de camera, waarvan er sommige werken en sommige niet, maar de boodschap is duidelijk: deze film wenst zichzelf niet serieus te nemen, niet de hele tijd in ieder geval!
Phileine Zegt Sorry is de verfilming van een boek van Ronald Giphart en is dus goed voorzien van seks (eigenlijk meer gepraat over seks, in gezonde directe bewoordingen) en een snufje studentikoze humor, die flauw had kunnen uitpakken maar hier met genoeg flair wordt gebracht om je toch aan het lachen te maken.
Deze film wekt sowieso de indruk met veel plezier en het juiste gevoel voor zelfspot te zijn gemaakt. Kim van Kooten wekt Phileine met overtuiging en energie tot leven, en ook de andere acteurs – eigenlijk slechts figuranten in haar verhaal – doen wat ze moeten doen, waarbij degenen die voor stereotypische ‘Amerikanen’ moeten doorgaan handig gebruik maken van het feit dat het allemaal niet zo realistisch hoeft te zijn. Michiel Huisman als Max speelt het meest rechttoe rechtaan, als object van Phileine’s lust, jaloezie, woede en liefde, en ook hij is overtuigend genoeg.
Wat de doorslag geeft voor Phileine Zegt Sorry is dat wanneer de film overschakelt van ironie naar romantiek, dit niet ongeloofwaardig overkomt. Phileine leert in het soort slotscène waarvan we er al ontelbare zagen in romantische komedies en highschool-films, haar angst voor het leven te overwinnen en sorry te zeggen; Van Kooten en Huisman zorgen er samen voor dat dit moment toch nog authentiek overkomt.

Phileine Zegt Sorry is in veel opzichten een niemendalletje. Maar het acteerwerk van Kim van Kooten is solide, de regie fantasierijk en humoristisch, en de nasmaak van het geheel verfrissend. Zoals gezegd missen de knipogen naar het publiek wel eens hun uitwerking, maar eigenlijk stoort dat niet zo. Deze film doet wat je er van mag verwachten, met vindingrijkheid en enthousiasme, en is de moeite waard als je in bent voor een vlotte chick flick van eigen bodem.