Een ruzie kan zo nu en dan heel bevrijdend werken. Het voorheen gelukkige echtpaar Elsa en Michele verheft het zelfs tot kunst: wanneer Elsa erachter komt dat manlief ontslagen is en ontdekt dat geld eigenlijk hun primaire levensbehoefte is, verdwijnen liefde en compassie naar de achtergrond. Giorni e Nuvole had een prettig cynische film kunnen zijn over het moderne consumentisme, maar gaat wonderbaarlijk genoeg volledig mee in het ongeluk van het echtpaar. Een potentieel leuk karakterdrama wordt zo een kitscherig pamflet voor het kapitalisme.
Regisseur Silvio Soldini tekende voor het in 2000 erg succesvolle Pane e Tulipani, waarin een vrouw voor grote keuzes kwam te staan. Hij is uit op dezelfde thematiek met Giorni e Nuvole, maar in plaats van een kritische noot over het verval van een relatie vanwege geldproblemen, stelt hij voor dat juist die geldproblemen belangrijker zijn dan een goede relatie. Die achterliggende gedachte is heel goed verpakt: het eindigt in verzoening, familiewaarden worden opzichtig benadrukt en geld gaan ze toch wel weer verdienen.
De zeer sympathieke Margherita Buy acteert mooi, maar ze zit in de verkeerde film: om haar personage geloofwaardig te maken, had ze een verbitterde geldwolf moeten zijn. Nu wordt het publiek verleid met haar mee te leven terwijl ze vreemd gaat, haar echtgenoot uitscheldt en over haar baan zeurt. Waarom doet ze dat? Soldini lijkt te willen zeggen omdat een ontwricht huwelijk zwaar is, maar wat hij eigenlijk betoogt is dat het leven zonder geld gewoon onmogelijk is.
Het aanhoudende geruzie wordt afgewisseld met lange autoritten. Ongelukkige hoofden achter het stuur kunnen de boel maar niet relativeren, waarom hebben ze het nu zo moeilijk? In alles wat de acteurs doen, het zijn er overigens niet zoveel in de film, worden clichés over de Italianen bevestigd: opdringerig, schreeuwerig, handtastelijk. Dat staat in een vreemd contrast met de interessante passies die de twee hebben. Elsa studeert af als kunsthistorica en Michele blijkt een talent voor interieurontwerp te hebben. Maar ja: veel brood brengt het (nog) niet op de plank. Dus slijt Michele zijn dagen in bed en laat de klusjes links liggen terwijl Elsa haar financiële leegte vult met buitenechtelijke seks op de tijdelijke werkvloer.
Nogmaals, het klinkt alsof Soldini juist een kritische film wilde maken, maar schijn bedriegt. Uiteindelijk gaat hij aan de haal met personages die gewoon niet sympathiek gevonden kunnen worden. De beelden van kustplaats Genua zijn gelukkig een erg mooi decor voor het slechte verhaal en cameraman Ramiro Civita weet de stad in goede kaders te omvatten. Zo ontstaat een tweestrijd tussen een aantrekkelijke omgeving en de intens vervelende mensen die er doorheen walsen. Met die bril op kan Giorni e Nuvole nog wel een lachwekkende farce zijn. En ergens is het knap dat Soldini zijn publiek alsnog lijkt te kunnen manipuleren. Hij doet geloven dat hij een oprecht beeld schept van een familiecrisis. De film speelt zich misschien in een zonovergoten droomstad af, de gaten in het verhaal zijn te opzichtig om gevuld te kunnen worden met mooie plaatjes.
