We kennen allemaal de prototypes uit oorlogsfilms: de dappere leider, de vloekende neger met het kleine hartje, het stiekem bange groentje en natuurlijk de vileine, barbaarse tegenstanders. We kennen ook allemaal een aantal prototypes van acteurs: de stoere actieheld op zn retour, de flauwe komiek die één en dezelfde grap voortdurend uitmelkt, de serieuze Oscarwinnaar met mooie quotes over zijn kunst en de rapper die zijn werkterrein wil uitbreiden. Tropic Thunder neemt de eerste, maar vooral ook de laatste groep op de hak, en tegelijkertijd ook het hele Hollywoodwereldje, met agenten, producers, en zelfs entertainmentprogrammas.
De film, die na drie neptrailers begint, waaronder één hilarische die bijzonder goed geobserveerd is, gaat over de opnames van de oorlogsfilm Tropic Thunder, een verfilming van de eveneens fictieve memoires van Vietnamveteraan Four Leaf Tayback. Regisseur Daniel Cockburn (haha!) kan de prima donnas in zijn crew niet controleren. Het gaat om de actiester Tugg Speedman wiens poging tot serieus acteren faliekant mislukte, de Australische vijfvoudig Oscarwinnaar en method-acteur Kirk Lazarus en de aan van alles verslaafde komiek Jeff Portnoy. Om ze in het gareel te krijgen worden ze naar de echte jungle verplaatst... waar zich helaas ook echte drugsdealende inboorlingen bevinden.
Ongetwijfeld het interessants en het best uitgewerkt is de verhaallijn van Lazarus. Hij heeft een procedure ondergaan om zijn huid donkerder te maken en blijft non-stop in character als Sgt. Osiris. Een zwarte man dus, qua stem en maniërisme gebaseerd op tv- en filmkarikaturen uit de jaren zeventig, met bakkebaarden en al. Het lijkt grof en een makkelijke manier om mensen te provoceren, maar het is dieper dan dat. Niet alleen omdat er ook een échte zwarte man van de partij is (de rapper Alpa Chino - get it?- die rapt over hoeveel hij wel niet van pussy houdt), maar vooral ook door de vele lagen: Robert Downey Jr., in het echt een Amerikaan met bruin haar en bruine ogen, speelt een Australiër met blond haar en straalblauwe ogen, die zich voordoet als een (Amerikaanse) zwarte man, die nog het meest wegheeft van Fred Williamson en die zich op een zeker moment weer als Chinese boer verkleedt.
Helaas zijn de andere personages lang niet zo doordacht, maar ach, voor goede grappen zijn ze goed. Jack Black speelt zoals we gewend zijn alles totaal hysterisch en over de top, maar dat maakt de scène waarin hij vastgebonden aan een boom zichzelf los probeert te praten er niet minder grappig op. Het Tom Cruise-achtige personage van Ben Stiller zou erbij gebaat zijn geweest als het met minder knipogen zou zijn gespeeld (waarom niet door Cruise zelf?), maar Matthew McConaughey als de agent van Tugg is absoluut perfect. Nooit gedacht dát nog eens over McConaughey te schrijven.
Tom Cruise komt overigens nog wel opdagen als een harige, dikke, kale, scheldende producer. Of je zijn rol grappig vindt, tsja, dat hangt ervan af of je dubbel lag om die filmpjes van een jumpende Hilbrand Nawijn. Waar geen discussie over hoeft te bestaan is dat Jay Baruchel de ontdekking van de film is. Tot nu toe speelde hij vooral kleine bijrolletjes als weirdo in een paar projecten van Apatow (Knocked Up, Undeclared), maar in Tropic Thunder laat hij zien dat hij ook op overtuigende en genuanceerde wijze de aangever kan spelen.
Als satire heeft Tropic Thunder net iets te weinig pit: de peuter die we in de trailer weggegooid zien worden, verschijnt later, voor de zekerheid, heelhuids in beeld. Maar al is de film niet zo slim of gemeen als hij graag wil zijn, grappig is hij over het algemeen wel. En door de rol van Downey Jr. en die van de vele getalenteerde bijrolspelers (Baruchel dus, maar ook Steve Coogan, Danny McBride en Nick Nolte) is hij toch wel bijzonder. Bovendien is hij door de grootse aanpak van de actiescènes een van de weinige komedies waarvoor een bioscoopbezoek absoluut aan te raden is.
