De bankoverval waar het in deze film om draait valt vooral op door wat de dieven naast cash nog meer buit wisten te maken. De beruchte kraak uit 1971 speelde zich af in een Londense bank waarbij voor het eerst gebruik werd gemaakt van het draadloze communicatiemiddel de walkietalkie (tevens het middel waardoor de politie de amateurs op het spoor kwam). Toch konden de personen in kwestie er met drie miljoen pond vandoor gaan en wisten ze uit handen van de politie te blijven.
Na de overval werden de geruchten over de daders en hun aanwinst met de dag wilder, totdat het verhaal de ronde ging dat bepaalde staatsgeheimen door de roof aan het licht zouden komen. Wat de walkietalkiegroep tegenkwam in de kluis van de Lloyd's bank op Baker Street was zo precair dat hoge heren van de regering de pers vier dagen na het aanhoudende mediacircus persoonlijk een zwijgplicht oplegden en de roof afdeden als onbelangrijk. Al snel werd echter bekend dat hier sprake was van een mogelijk seksschandaal dat in verband was te brengen met een lid van het koninklijk huis.
Filmmaker Roger Donaldson doet een poging de beruchte vangst van de maagdelijke bankovervallers binnen een context te plaatsen. Wat we overhouden is een onschuldige Britse heistfilm gemixt met een fabelachtige intrige waarin rollen zijn weggelegd voor de politieke stiff upper lip en de megalomane Zwarte Panter-leider Michael X (een van Malcolm X afgeleide alias) die de regering met compromitterende foto's op afstand weet te houden. De meeste plotontwikkelingen rond de geheime dienst en X willen echter niet heel erg relevant of spannend worden en hadden prima als introductie dienst kunnen doen.
The Bank Job doet beloftes die niet waar worden gemaakt. Het verhaal herinnert ons allereerst aan klassieke en hedendaagse heistfilms die allemaal dezelfde structuur hanteren. De zorgvuldige voorbereidingen in de eerste akte worden gevolgd door de deskundige uitvoering in de tweede akte om daarna over te gaan tot het slotakkoord waarin ondanks alle voorzichtigheid toch alles mis dreigt te gaan. De film doet deze formule netjes eer aan, maar weet hem niet eigen te maken. Een Rififi is het dan ook niet. Tot aan de laatste dertig minuten kan de film zich meten met de luchtigheid van The Italian Job, maar dan schiet Donaldson uit de bocht en neemt hij de jongens off-road. Rauw Brits geweld in de trant van Performance en The Ipcress File dient zich aan en haalt alle onschuld in één klap weg, terwijl dat ongeveer de enige troefkaart was die Donaldson in handen had. De omschakeling laat ons onnodig en abrupt schrikken en wil ons laten nadenken over de tot dan toe opgehemelde criminaliteit. Het is de vraag of deze inconsistentie te wijten is aan de scenarioschrijvers of de eigenwijze bewerking van de regisseur, maar het bezorgt de film in ieder geval een nare smaak.
De heren weten ondanks dit mankement wel een vlot script af te leveren die de film de nodige energie geeft. De goed gecaste Statham zet een solide rol neer als amicale underdogcrimineel en fungeert als een betrouwbare factor in de film, terwijl het Engeland van de jaren zeventig, evenals de Britse dialectiek de bijrol overnemen. Sommige filmmakers willen koste wat het kost op alle fronten scoren, terwijl ze meer zouden bereiken door één verhaal goed te vertellen in plaats van te veel verhalen half. De heist is ondanks alle onderbrekingen overigens wel de moeite waard.
