Het lijkt erop dat Hollywood eindelijk weer van plan is om de haaienfilm een serieuze behandeling te geven. De studios hebben onder meer hun oog laten vallen op de verfilming van de prehistorische pulproman Meg van Steve Alten (waarin een monsterhaai ontsnapt uit de Marianentrog en een bloedbad aanricht voor de kust van Californië). Decennialang verkeerde de productie in zwaar weer, maar met een geplande releasedatum in maart 2018, lijkt de verwezenlijking van de haaienhorror nu dichterbij dan ooit. De concept-art die over de afgelopen jaren werd prijsgegeven op het internet, heeft de Spaanse filmmaker Jaume Collet-Serra ongetwijfeld geïnspireerd. Zo kan het gebeuren dat een voortreffelijk bedacht shot - een haai die door een golf heen breekt om een surfer te grijpen - ineens in volle glorie verschijnt in The Shallows.
Niet dat we Collet-Serra daarom alleen maar moeten beschuldigen van ordinair jatwerk, daarvoor hanteert de regisseur te veel een eigen regiestijl. Vooral in het eerste kwartier is zichtbaar dat hij zijn sporen heeft verdiend met het regisseren van commercials voor grote merken; hij maakt effectief gebruik van een ultrafris kleurenpalet, hippe popmuziek en (iets te veel) slow-motions. De beelden van de surfers op de azuurblauwe golven zouden zeker niet misstaan in een Go Pro-reclame of een sponsorvideo voor ONeill-surfkleding. Complimenten ook aan cameraman Flavio Labiano, die het beeld regelmatig in de oceaan onderdompelt en daarmee het publiek genadeloos de stuipen op het lijf jaagt. Want dat de haai zal happen, is zeker.
Na de introductie van deze paradijselijke omgeving, treedt ook de magere plot in werking: geneeskundestudent Nancy is voortijdig met haar studie gekapt en heeft besloten om naar Mexico te reizen om daar een potje te gaan golfsurfen. Omdat haar vriendin nog met een kater in bed ligt, besluit ze alleen op pad te gaan. Wanneer ze van haar surfplank wordt gestoten en gewond haar toevlucht neemt op een rots in de branding (een goede honderdtachtig meter van het strand verwijderd) blijkt dat ze het territorium van een grote witte haai is binnengedrongen. Collet-Serra beseft dat zijn filmmonster angstaanjagender is als hij hem niet toont. Jammer genoeg overspeelt hij hier toch minimaal één keer zijn regiehand, door tijdens de eerste dodelijke haaienaanval weg te knippen van het gillende slachtoffer en in te zoomen op de verafschuwde blik van actrice Blake Lively. Daarmee stelt hij het geduld van de kijker behoorlijk op de proef.
De grote witte haai is overigens in de meeste shots een overtuigende CGI-creatie en een regelrechte helleploert. Opvallend is vooral hoe goed de digitale kunstenaars de illusie van massa en gewicht weten te wekken, wat vooral tot uiting komt als het beest een koraal verplettert of zijn snuit in het karkas van een walvis ramt. Tegen het einde gaat die geloofwaardigheid deels naar de knoppen door een belachelijke scène, maar het mag de pret die eraan voorafgaat allemaal niet drukken.
Daarnaast is het nobel dat de makers hebben gepoogd om hoofdpersonage Nancy wat emotioneel gewicht mee te geven. De dood van een familielid werkt als een katalysator op haar vechtlust. Het is op deze momenten dat The Shallows het niveau van de gemiddelde B-film ontstijgt, mede dankzij de prima acteerprestatie van actrice Blake Lively. Hoewel in een enkele scène de intensiteit van haar acteerspel kopje-onder dreigt te gaan, weet ze de aandacht binnen de beperkte speelduur van zesentachtig minuten al zwemmend, vloekend en schreeuwend uitstekend vast te houden. Toegegeven: het feit dat ze grotendeels in gele bikini rond paradeert, helpt natuurlijk ook mee.
The Shallows is spannend en pretentieloos zomervermaak. Bovendien biedt de film een zeer welkom tegenwicht aan alle over-gecompliceerde kaskrakers, die een bataljon hoofdpersonages nodig denken te hebben om hun publiek aan te spreken. Een geïsoleerde locatie, een beperkt aantal acteurs en het vaardig inspelen op een menselijke oerangst is het recept voor een beklemmende zomercocktail. En als iets de entertainmentwaarde van Collet-Serras film onderstreept, dan is het wel sidekick Steven Seagull, een gewonde zeemeeuw, compleet voorzien van een eigen heldenmomentje. Laten we hopen dat hij in de toekomst zijn eigen spin-off krijgt.
