Voor een jongetje van negen is het waarschijnlijk moeilijk te bevatten wat er in de eerste minuten van Sweet Dreams gebeurt. Danst de kleine Massimo eerst nog onbezorgd met zijn moeder, de volgende scène zit ze apathisch naast hem in de tram. En dan opeens rumoer op de gang terwijl hij in bed ligt. De jonge vrouw die hem net nog liefkozend heeft ingestopt, is dood. Een klap die het ventje onmogelijk kan accepteren.
De Italiaanse filmveteraan Marco Bellocchio, die in 2010 nog indruk maakte met Vincere (over Mussolini's geheime minnares), baseerde zich voor zijn nieuwste film op de autobiografische bestseller 'Ik wens je mooie dromen', geschreven door de adjunct-hoofdredacteur van La Stampa die op jonge leeftijd zijn moeder verloor. In Sweet Dreams staat rouwverwerking dus centraal. Of beter: onverwerkte rouw die dertig jaar na dato nog altijd doorsmeult.
We zien hoofdpersoon Massimo voornamelijk als volwassen journalist, een man die succesvol is in zijn werk maar in zijn privéleven kampt met paniekaanvallen. Bellocchio laat er geen twijfel over bestaan waar die vandaan komen. Via flashbacks blijft hij hameren op de dood van Massimo's moeder. De woede en het ongeloof bij het jongetje, de manier waarop zijn vader probeert om het gewone leven weer op te pikken, de onduidelijkheid over wat er precies is gebeurd.
Met dat laatste lijkt Bellocchio een beetje mysterie in te willen bouwen, hoewel de hoofdpersoon dat eerder zelf zo zal ervaren dan de kijker. Die hoeft namelijk weinig moeite te doen om alarmerende signalen op te pikken bij Massimo's moeder. Meerdere malen zien we hoe ze om kan slaan van vrolijk naar hysterisch of verdrietig. En als een priester aan het knulletje uitlegt dat zijn moeder er zelf voor heeft gekozen om vanuit de hemel over hem te waken, blijft er voor het publiek weinig te raden over. De volwassen Massimo tast echter tot het eind van de film in het duister.
Natuurlijk valt dat te begrijpen. De hoofdpersoon heeft immers zelf niet het gestructureerde overzicht dat de kijker gepresenteerd krijgt. Maar daarin schuilt wel meteen het probleem van deze film. Het publiek heeft te veel afstand van Massimo's belevingswereld, het drama komt dus niet goed binnen. Je wil de arme man bij de hand nemen en vertellen waar zijn problemen vandaan komen, maar moet intussen afwachten tot een knappe arts hem pas na een dikke anderhalf uur te hulp schiet. Er schuilt een mooi verhaal in dit door nostalgie beheerste drama, maar echt meeslepend wil het niet worden. En dan wordt een speelduur van dik twee uur toch een behoorlijk stevige zit.
