Ruim veertig jaar geleden leek het voor regisseur Pim de la Parra een droom die uitkwam. Ter gelegenheid van de Surinaamse onafhankelijkheid maakte hij Wan Pipel, een kleurrijke lofzang aan zijn vaderland. Het 'Wilhelmus van Suriname', merkte vriend en collega Wim Verstappen op. Maar in Nederland bleven de bezoekers weg en werd de film een financiële strop. Anno 2017 doet het team achter Verliefd op Ibiza en Toscaanse Bruiloft een nieuwe poging.
Tuintje in Mijn Hart wordt in de publiciteit op geen enkele manier in verband gebracht met de film uit 1976, maar de overeenkomsten zijn overduidelijk. In beide films is de hoofdpersoon een geboren Surinamer die een leven in Nederland heeft opgebouwd maar vanwege zijn zieke moeder afreist naar Paramaribo, waar hij weer wordt gegrepen door de lokale cultuur. Verschil: de nieuwe versie is aangevuld met uiteenlopende verhaallijntjes, geheel in lijn met bovengenoemde romkom-hits.
In het hoofdverhaal speelt Leo Alkemade een blanke Surinamer die al snel ontdekt dat hij onder valse voorwendselen naar Paramaribo is gelokt. Zijn moeder blijkt kerngezond en wil haar zoons weer met elkaar verenigen. Het botert echter nog steeds niet tussen Axel en zijn broer Virgil, die Suriname altijd trouw is gebleven. Dat laatste blijkt een gelukkige keuze te zijn geweest, want hij heeft onlangs goud gevonden op moeders erf.
Na een flinke dosis pech strandt Axel in de rimboe en gaat zijn vrouw Victoria met hulp van Virgil naar hem op zoek, om niet veel later ook aan de jungle te zijn overgeleverd. Axel wordt op sleeptouw genomen door een lokale stam (aangevoerd door Jörgen Raymann met lange grijze pruik), Virgil en Victoria lijken steeds meer interesse in elkaar te krijgen. Intussen zoekt Axels zwangere dochter wanhopig naar de mogelijke vader (voor haar vriend heeft ze geen aandacht meer), probeert Victoria's mollige zus de Surinamers een dieet aan te smeren en is er nog een verhaallijn met een Nederlandse vrouw en haar Surinaamse vriend die Brabant mist. Voor wat extra sfeer klinken er liedjes van zowel Broederliefde en Kenny B. als Guus Meeuwis.
Duidelijk mag zijn dat regisseur Marc Waltman een brug wil slaan tussen twee culturen, maar de verschillende plotlijntjes die daar accent op moeten leggen, zijn veel te vluchtig en flets om te blijven plakken. Tuintje in Mijn Hart staat bol van de voorspelbare clichés. Een film die volgens versleten formules is gemaakt. Weinig opzienbarends, alles is zielloos afgestemd op een zo breed mogelijk publiek. Daarmee gaat dit zonnige niemendalletje waarschijnlijk veel meer bezoekers trekken dan Wan Pipel, maar geen mens die het er later nog eens over zal hebben.
