Iedereen heeft verloren tijdens de Tweede Wereldoorlog, ook de overwinnaars. De Engelse Rachael hoopt in The Aftermath opnieuw te beginnen samen met haar man, kolonel Lewis Morgan, die het bevel voert in de ruïnes van bezet Hamburg. Samen hadden ze een zoontje. Nu niet meer. Het stel betrekt een groot landhuis dat nog wordt bewoond door vader en dochter Lubert. Engelsen en Duitsers samen onder één dak, het is een understatement om te zeggen dat daar spanning is. Maar spanning wordt wederzijdse interesse, en bloeit op in een geheime romance.
In de hoek van de enorme woonkamer staat een grote, onbespeelde Steinway-vleugel. Die staat symbool voor het onverwerkte verlies van zowel de Morgans als de Luberts. Kleine Michael Morgan zal nooit meer piano spelen en het instrument is van wijlen Frau Lubert, die omkwam in een bombardement van de Geallieerden. Het is het verlies aan beide kanten, waarin Rachael en haar Duitse gastheer Stephen elkaar dan ook uiteindelijk weten te vinden. Dat dit wordt verteld met acties en objecten getuigt van goed schrijfwerk. Het is jammer dat de verdere beeldregie in verhouding achterblijft.
Het mediumshot in film, of fotografie, is wanneer de mensen in beeld vanaf ongeveer hun middel het beeld vullen. Het is geen bijster interessante beeldcompositie, maar wel een heel erg functionele. The Aftermath zit er vol mee. Er is geen betere metafoor voor de film als geheel. Alles erin is erg functioneel om het verhaal te vertellen, dus dat is gelukt. Maar gebeurt het op een interessante manier? Niet echt.
In een betere film zou de camera veel meer van de ruimtes rondom de personages hebben opgenomen, en van het naoorlogse Hamburg een extra personage hebben gemaakt. Nu is het 'slechts' een setting. De montage is niet veel beter. Die rolt van A naar B naar C, zonder iets te benadrukken of langer in beeld te houden voor een diepere overpeinzing. Het ziet eruit alsof er meer is gestroomlijnd dan een betere verteller zou hebben gedaan.
Regisseur Kent was eerder verantwoordelijk voor Testament of Youth; ook zo'n liefdesverhaal, maar dan tijdens een wereldoorlog eerder. Zijn aanpak is in The Aftermath onsubtiel en zelfs een beetje lomp te noemen. Wanneer Rachael een trui van haar overleden zoontje uit haar koffer oppakt, wordt netjes een herinnering aan het kind in beeld gebracht. Geheel binnen de lijntjes, er zit geen enkele smaak aan. Hij laat zien waarom je iets moet voelen bij dit verhaal, maar niet op een manier waar gevoel in zit.
Wie wel raad weten met het verhaal zijn de acteurs. Keira Knightley geeft nog meer nuance aan een rol die van zichzelf al veel ambivalentie vergt. Ze heeft geen zin in die Duitsers in huis, maar herkent iets van zichzelf in hen. Haar blikken verraden tegelijk bedenkelijkheid en fascinatie wanneer ze door een slaapkamerraam naar de Luberts gluurt. De zeer getalenteerde Alexander Skarsgård is misschien niet op zijn allerbest, maar nog steeds sterk. Zijn Stephen onderdrukt vaak zijn ware gevoelens, wat haarfijn wordt onderstreept met een halfwarme glimlach en smakelijke insinuatie. Jason Clarke laat ook goed van zich zien. Hij houdt als legerman lang een perfecte compositie en laat die afbrokkelen en compleet instorten.
Het script en de acteerprestaties redden de film van ondermaatsheid. Regisseur Kent heeft sterk materiaal in handen. Het is de vraag of hij daar niets beters van kan maken, of dat het hem gewoon niet genoeg interesseert.
