Bij een film over een jurk die van eigenaar verandert denk je al gauw aan Alex van Warmerdams De Jurk. Maar hoewel het uitgangspunt van horrorkomedie In Fabric in de verte wel overeenkomt, kunnen twee films niet méér van elkaar verschillen. Net als in Berberian Sound Studio en The Duke of Burgundy, brengt de Britse cineast Peter Strickland een ode aan de 'midnight movies' uit de jaren zeventig. Vintage synthesizers, perverse erotiek, eindeloos veel bloedrood, dat werk. Schaamteloze pastiche, maar wel erg goed gedaan.
Sheila is een gescheiden vrouw van middelbare leeftijd en werkt als lokettist bij een bank. Haar leven kan wel wat sjeu gebruiken, dus besluit ze te reageren op een contactadvertentie. Ze wil in stijl bij haar date verschijnen en stapt bij gerenommeerd modehuis Dentley and Soper's binnen om een avondjurk aan te schaffen. Het modehuis kan gerust als excentriek beschreven worden; de tent wordt gerund door een vampierachtige man die zeker de negentig is gepasseerd en het personeel spreekt in zulke dichterlijke volzinnen dat je er bang van wordt.
De rode jurk die Sheila zich laat aansmeren blijkt een eigen leven te leiden. In eerste instantie uit zich dat in vreemde uitslag op de huid, maar al gauw begint het behekste stuk textiel moordlustig te wapperen. In het modehuis vinden 's nachts intussen sinistere rituelen plaats; al die enge winkeljuffrouwen blijken samen met de stokoude bedrijfsleider op zolder te wonen. Is er een telekinetische band tussen hen en de jurk? Met Sheila gaat het van kwaad tot erger en de jurk komt uiteindelijk in het bezit van de klunzige wasmachinemonteur Reg Speaks.
Net als in zijn vorige films leeft Strickland zich weer helemaal uit. In Fabric zit vol audiovisuele trucjes die niet hadden misstaan in de films van Jean Rollin of Dario Argento. Desoriënterende geluidscollages, nachtmerrieachtige sequenties vol bloed en erotiek. De korrelige beeldkwaliteit verhoogt de jarenzeventigsfeer nog meer. Het oogt allemaal zó stijlvol en macaber dat die oorspronkelijke giallo-films waar Strickland zich door liet inspireren ernaast verbleken. De droomlogica van David Lynch is trouwens ook nooit ver weg.
In Fabric is bevreemdend en doorspekt met cinefiele verwijzingen, maar niet per se ontoegankelijk. Met een aards en sympathiek personage zoals Sheila identificeer je je gemakkelijk. Samen met haar daal je af in een onderwereld die steeds curieuzer wordt. Er komt een hoop op je af, maar er is ook genoeg houvast. Daarnaast heeft de humor een ontnuchterend effect; die is vaak heerlijk lomp. Strickland is een vakman en een purist, maar de film neemt zichzelf ook weer niet al te serieus. In Fabric is verplichte kost voor de avontuurlijke horrorliefhebber.
