Recensie

Gemini Man (2019)

Will Smith in een dubbelrol als vijftiger en twintiger. Dubbelvoudige karaktermoord van Ang Lee.

in Recensies
Leestijd: 3 min 24 sec
Regie: Ang Lee | Cast: Will Smith (Henry Brogan/Junior), Mary Elizabeth Winstead (Danny Zakarweski), Clive Owen (Clay Verris), Benedict Wong (Baron), Linda Emond (Janet Lassiter), E.J. Bonilla (Marino), e.a.| Speelduur: 117 minuten | Jaar: 2019

Film is het medium en de kunstvorm bij uitstek om technologische vernieuwingen in te voeren en door te ontwikkelen. Wie herinnert zich niet het 'trombone'-shot in Hitchcocks Vertigo, de eerste digitale dino in Jurassic Park of het eerste gebruik van bullet time in een grote Hollywoodproductie in The Matrix? De techniek ontwikkelt zich razendsnel. Maar of dit altijd een goede zaak is valt te bezien. Zo heb je er niets aan als het verhaal ongeïnspireerd en een rommeltje is.

Dat het zelfs op twee (technische) vlakken mis kan gaan bewijst Gemini Man, nota bene van de hand van de onvolprezen Ang Lee. De filmmaker en diens hoofrolspeler Will Smith overschreeuwen zichzelf met de nieuwste digitale technieken. Zo wordt duidelijk dat het volledig digitaal genereren van een jongere versie van Will Smith een behoorlijke opgave is. Lee had er kennelijk zo veel vertrouwen in dat hij het ook nog eens aandurfde om zijn actiethriller op te nemen en uit te brengen in ultrascherp 3D. Maar honderdtwintig beeldjes per seconde gecombineerd met een overdaad aan veelal lelijk computergeweld zijn een aanslag voor de netvliezen.

De premisse is tamelijk eenvoudig. Smith speelt sluipschutter Henry Brogan die nadat hij de vijftig is gepasseerd zijn geweer aan de wilgen wil hangen. Deze beslissing wordt ingegeven wanneer hij zich realiseert dat hij maar net een moordaanslag succesvol heeft weten af te ronden. Daar komt nog eens bij dat zijn meest recente klus een fatale vergissing blijkt. De Russische terrorist die hij doodschoot in een razende trein blijkt een baanbrekend wetenschapper die samenwerkt met Henry's werkgever. Nadat een vriend hem de fout heeft laten inzien is Brogan het doelwit geworden van zijn eigen organisatie. Hij vlucht met een undercoveragente om in Colombia te worden geconfronteerd met zijn ultieme vijand: een jongere kloon van zichzelf.

De eerste keer dat ons een volledige blik wordt gegund op Henry's dubbelganger voelt alsof we een stap terug in de tijd doen. Lee heeft de jongere Henry tot leven gebracht door een combinatie van motion capture en digitale verjongingstechnieken. Deze laatste categorie is nog enigszins te pruimen, maar de momenten dat een dertig jaar jongere Smith helemaal uit pixels bestaat zijn hemeltergend. Je zou toch verwachten dat de technieken inmiddels wel een stukje beter waren, maar Lee laat je door de onrealistische mimiek en weinig gelijkende Smith junior al het andere om hem heen vergeten. Dat kon toch onmogelijk de bedoeling zijn.

Gemini Man kent een lange geschiedenis van ruim twee decennia en belandde dan ook in een ware productiehel. Het valt Lee te prijzen dat hij de gok heeft aangedurfd, maar de moeizame totstandkoming van het project, het handjevol afhakende acteurs en regisseurs en de nog niet perfecte digitale technieken hadden forse waarschuwingen moeten zijn. Aan de haarscherpe, ultra-realistische beelden die aandoen als een thuisvideo kan het menselijke oog maar niet wennen. De magie wordt ermee uit de filmkunst gezogen en acteerwerk van professionele acteurs lijkt op amateurtoneel van het matige soort.

Wat overblijft na de teleurstelling van de slechte visuele indrukken is een aanvankelijk niet bijster origineel maar nog best aardig verhaal over een scherpschutter die moet vluchten voor zijn eigen superieuren. Dit leidt tot een aantal aan James Bond refererende achtervolgingen en klopjachten. Halverwege belanden Smith en zijn medespelers echter in een impasse. De tweede helft van Lee's actiethriller bestaat dan ook grotendeels uit een kat-en-muis-spel, ondoordachte chaotische schietpartijen en het eindeloos verschansen achter muurtjes in aftandse gebouwen. De schwung is er dan echt helemaal uit.

Bij een filmmaker als Ang Lee en een uitstekende actieacteur als Will Smith (we vergeven hem After Earth) zijn de verwachtingen hooggespannen. Deze worden na de nog best enerverende openingsscène al snel de kop in gedrukt. Zelfs als je de matige speciale effecten elimineert blijft er weinig boeiends over. Een goed verhaal kan de slechtste speciale effecten overleven, maar als beide disciplines mankementen vertonen dan blijft er enkel rotzooi over.