Op een treinstation ontmoet tiener Milla de getatoeëerde rauwdouwer Moses. Het klikt onmiddellijk. Zijn schurkachtige grijns en charmante fratsen zijn koren op de molen van een steeds rebelser wordend tienermeisje. Het is echter niet zomaar een romance tussen een kwajongen en een gewoon meisje. Milla heeft een moeilijk thuisleven en tegen alle hoop in steekt ook nog eens haar kanker opnieuw de kop op. Bovendien is drugsdealer Moses er ook niet vies van om misbruik te maken van haar kwetsbaarheid.
Babyteeth is rauw en heeft lak aan conventies. Milla is niet het meisje met de zeven pruiken dat nieuwe levenslessen krijgt om met haar zware toestand om te gaan. Ook is haar interesse in de jonge crimineel op zijn zachtst ingewikkeld. Ze put er onafhankelijkheid uit van haar ouders; moeder is een egocentrische aandachttrekker met een mislukte muziekcarrière en pa is een psychiater die er niet vies van is om zichzelf morfine toe te dienen als alles hem te veel wordt. Moses biedt hun dochter ontsnapping. Maar hij besteelt haar en de familie ook, en dan is het weer aan de ouders om Milla te beschermen tegen de jongeman aan wie ze zich heeft vastgeklampt. Ook beschermt ze zichzelf, want Milla heeft echt wel de vurigheid om van zich af te bijten.
Eliza Scanlen moet na haar prachtrollen in Little Women en deze film misschien uitkijken dat ze niet te veel getypecast wordt als 'meisje met een ziekte'. Maar toegegeven, dat speelt ze ook wel erg sterk. En met Toby Wallace tegenover haar zie je wel waarom Milla zichzelf niet kan tegenhouden om Moses steeds maar weer op te zoeken. Niet voor niets kreeg hij een acteerprijs op het filmfestival in Venetië. Moses is verraderlijk charmant, maar heeft echt wel een geweten. Hij kan zichzelf gewoon niet tegenhouden. En na The Babadook en The True History of the Kelly Gang heeft Essie Davis opnieuw een rol te pakken van een beschadigde moeder. Het is razend knap hoe geen van deze drie rollen ook maar iets op elkaar lijken. De besnorde Mendelsohn met zijn treurige hondenogen straalt op zijn beurt ontzettend veel pijn uit als de vader van Milla.
Babyteeth dankt zijn naam aan het feit dat Milla nog melktanden in haar mond heeft. Een detail dat niet wezenlijk onderdeel is van het verhaal, maar wel alles kleurt. Dit is een dramafilm waarin de sferen, de kleuren en de personages veel belangrijker zijn dan een duidelijk aanwezig plot. We zien een familie een moeilijke ontwikkeling doormaken. Tegen wil en dank dringt iemand hun leven binnen en moet maar welkom worden geheten, omdat de doodzieke dochter dat nodig heeft. En hoe zwaar en tragisch dat ook klinkt, het wordt vermengd met een scherp gevoel voor humor en veel persoonlijke warmte.
Alle problemen in deze film worden uiterst serieus genomen. Door Milla's kanker drijft binnen haar familie een zwaarmoedigheid rond, waar als een soort dikke mist moeilijk doorheen te kijken valt. Het gevaar dat Moses met zich meebrengt is ook bijna tastbaar. Maar vooral is er een diepgewortelde levenslust in de jonge Milla, geen enkele levensbedreigende factor kan haar knakken. En zo neemt het feelgoodgehalte toe, dat ook nog veel echter voelt dan in veel andere films. Het leven kruipt waar het niet gaan kan.
