Calamity
Recensie

Calamity (2020)

Het vroege leven van de legendarische Calamity Jane vervat in een animatiefilm. De gebruikte stijl wil maar niet wennen.

in Recensies
Leestijd: 2 min 7 sec
Regie: Rémi Chayé | Scenario: Rémi Chayé, Sandra Tosello en Fabrice de Costil |Cast (stemmen): Salomé Boulven (Martha Jane Cannary), Alexandra Lamy (Madame Moustache), Alexis Tomassian (Samson), Jochen Hägele (Abraham), e.a. | Speelduur: 85 minuten | Jaar: 2020

Veel legendarische helden, vrije geesten en vermaarde boeven uit het Wilde Westen spreken tot de verbeelding. Er zijn echter teleurstellend weinig vrouwen die een plek in deze geschiedenis hebben verworven. Veruit de bekendste is Calamity Jane, de vrouw die rond de vorige eeuwwisseling furore maakte in een soldatenuniform en menig man de baas was. Ze was vooral een vrijbuiter en eindigde haar leven als showartiest.

Calamity Jane kwam regelmatig in de kunsten voorbij. Zo was ze een bijfiguur in enkele Lucky Luke-strips. De bekendste vertolking is die van wijlen Doris Day in de musicalverfilming van David Butler uit 1953, die een nogal romantisch beeld van haar leven en de affaire met de legendarische Wild Bill Hickok schetste. De Frans-Deense animatiefilm Calamity geeft een beeld van de jonge Calamity Jane, die als Martha Jane Cannary met haar vader, broertje en zusje in karavaan 0ver de prairie trekt.

Martha's moeder is kort voor aanvang van dit animatie-avontuur overleden. De jongedame drijft veel van haar karavaangenoten tot waanzin door haar jongensachtige en baldadige gedrag. Zo heeft ze het regelmatig aan de stok met Elijah, de zoon van de karavaanleider. Wanneer ze het zat is om als meisje in de hoek gezet te worden knipt ze haar lange haren af en vervangt ze haar rok door een broek. In een lange periode van vier maanden is Martha veelal op zichzelf aangewezen en ontwikkelt solo haar vechtkunsten.

Calamity is gemaakt door Fransman Rémi Chayé, die zich net als bij voorganger Long Way North bedient van een bijzondere animatietechniek. Chayé gebruikt een contourloze cel-arceringstechniek die bestaat uit grote contrasterende vlakken en gebrek aan binnenlijnen. Het lukt maar niet om aan deze stijl te wennen, omdat het vooral bij de felle kleurschakeringen heel schreeuwend en wat goedkoop overkomt. Juist wanneer de schaduwen invallen en er wat meerder donkertinten in het landschap verschijnen komt het de sfeer ten goede.

Ook op verhaaltechnisch vlak valt een boel aan te merken. De aanpak en vertelstijl zijn heel episodisch en een jeugdig publiek dat geen flauw benul heeft wie Calamity Jane was, zal deze animatiefilm niet veel wijzer verlaten. Chayé heeft moeite om haar te kenschetsen en schiet werkelijk alle kanten op. Met de terechte, hedendaagse nadruk op de gelijkheid van de seksen komt de regisseur en scenarist nog wel weg, ook al is het een open deur.