Succesvolle films krijgen vervolgen, zo eenvoudig is het in Hollywood. Dus toen Don't Breathe vijf jaar geleden zijn geringe budget in vijftienvoud wist terug te verdienen, kon je er donder op zeggen dat er een manier zou worden gevonden om dat succes op enige wijze voort te zetten. Vanuit een zakelijk oogpunt een volkomen logische keuze, alleen wordt hierbij nogal eens vergeten (of wellicht genegeerd) dat sommige films gewoon niet gemaakt zijn om een vervolg te krijgen. Don't Breathe is een schoolvoorbeeld daarvan. Deze thriller wist zijn eenvoudige concept met een sterke uitvoering maximaal te benutten, om vervolgens af te klokken op nog net geen anderhalf uur. Dat was immers exact hoeveel erin zat. Meer zou onnodig zijn geweest. Hoe onnodig precies blijkt met het onvermijdelijke vervolg
Een vervolg maken op Don't Breathe stuit al gelijk op de hindernis dat het meest iconische aspect van die film de antagonist is. Er valt dus haast niet aan te ontkomen dat die moeten worden teruggebracht. Maar hoe verwerk je dat in het verhaal? Je kunt immers moeilijk opnieuw een nieuw stel inbrekers loslaten in het huis van deze blinde man en hetzelfde resultaat verwachten. Na het eerste deel weet iedereen namelijk dat hij heel wat minder hulpeloos is dan hij eruitziet. De oplossing lijkt dan maar deze antagonist te upgraden naar een protagonist. Een gedurfde keuze, maar niet per se de juiste. Het eerste deel liet er immers geen twijfel over bestaan dat we niet met deze man behoren te sympathiseren.
Dat was onderdeel van het spel dat de vorige film met zijn publiek speelde. Waar de kijker aanvankelijk nog een beetje onzeker mocht zijn over zijn sympathie richting de inbrekers en logischerwijs enige empathie koesterde voor de oude blinde man die ze bestelen, werd halverwege duidelijk dat er veel ergere dingen zijn dan iemand van zijn geld beroven. Dat maakte van de inbrekers nog steeds geen goede mensen, maar ze waren toch een stuk menselijker dan hun opponent. Het vervolg probeert dat trucje in zekere mate te herhalen, alleen nu met de intentie de kijker te laten sympathiseren met de blinde oorlogsveteraan. Dat is ietwat onbegonnen werk - we hebben het immers over iemand die de vorige keer in koelen bloede twee mensen doodschoot en een derde probeerde te bezwangeren - maar erger is dat hij daar niet bepaald interessanter door wordt.
De vorige keer zagen we nog hoe drie inbrekers het hol van de leeuw betraden, ditmaal krijgen we een traditionelere huisvredebreukthriller voorgezet waarin de blinde man ongewenst bezoek krijgt van een handvol indringers die het op zijn dochtertje voorzien hebben. Dat duwt hem in een ander soort rol en zijn persoonlijkheid lijkt daarnaar te zijn herschreven. Voorheen oogde hij nog vaak als een wild beest, puur overlevend op zijn instinct, maar nu zien we hem vooral als de traditionele blinde krijger met een duister verleden maar het hart op de goede plaats. Niet alleen hebben we dat type al vaak genoeg gezien, maar hiermee wordt ook gelijk de geloofwaardigheid flink gerekt.
De eerste film wist nog aannemelijk te maken dat drie jonge mensen een hele kluif hadden aan deze blinde oude man (hij was immers in zijn eigen huis en beschikte over een hapgrage hond), maar nu schakelt hij moeiteloos zwaarbewapende ex-militairen uit die half zo jong zijn als hij en niets aan hun ogen mankeren. Voor deze tegenstanders valt overigens geen greintje sympathie op te brengen, want ze worden neergezet als cartooneske schurken, in de hoop dat de blinde man daar positief bij afsteekt. Wanneer laatstgenoemde zich klaarmaakt voor de finale confrontatie klinkt dan ook een scheurende gitaar, waarmee nog maar even duidelijk wordt gemaakt wie hier precies de stoere held is.
Don't Breathe 2 voelt als het type vervolg dat is gemaakt door mensen die niet helemaal begrijpen wat de vorige film zo goed maakte, ware het niet dat het overgrote deel van de betrokkenen ook aan het eerste deel werkte. Wellicht kan de ondermaatsheid worden verklaard vanuit een gebrek aan creatieve mogelijkheden. De eerste keer hadden de makers nog alle ruimte voor het uitwerken van een goede film, maar nu lagen allerlei elementen van tevoren al vast en konden deze alleen worden toegepast door het verhaal in allerlei vreemde bochten te wringen. Het is moeilijk te zeggen of een vervolg op Don't Breathe überhaupt kans van slagen had, maar het eindresultaat voelt toch vooral als een moetje. Deel een was succesvol, dus klonk het bij de studiohoofden: "We moeten wel." En bij elk narratief obstakel konden de schrijvers niet anders concluderen dan: "Tja, we moeten toch iets."
