Regie: Valerie Bisscheroux | Scenario: Maud Wiemeijer | Cast: Hanna van Vliet (Anne), Thorn de Vries (Lou), Jouman Fattal (Sara), Jade Olieberg (Jip), Eline van Gils (Lily), Jesse Mensah (Max), e.a. | Speelduur: 94 minuten | Jaar: 2021

Anne+ begon met zes afleveringen van tien minuten op YouTube. De makers wilden een verhaal over een lesbische twintiger vertellen dat niet gaat over de negatieve ervaringen van queer personen. Dit deden regisseur Valerie Bisscheroux, scriptschrijver Maud Wiemeijer en hoofdrolspeelster Hanna van Vliet zo succesvol dat de serie wereldwijd aansloeg en Netflix de vertoningsrechten kocht. De film die daaruit voortkomt kijkt verder dan Annes seksualiteit en introduceert de non-binaire Lou, gespeeld door de eveneens non-binaire acteur Thorn de Vries.

In de film staat Anne aan het begin van grote veranderingen in haar leven. Haar liefde Sara is naar de andere kant van de wereld vertrokken en na een tijdje zal Anne haar volgen. Maar wil Anne Amsterdam en haar vrienden wel achterlaten? Is de open relatie waar ze mee heeft ingestemd echt waar ze op zit te wachten? Anne loopt weg voor het antwoord op deze vragen en voor haar problemen, net zoals ze dat deed in de serie.

Wiemeijers dialogen, en dan met name een verhit gesprek tussen Anne en Sara, doen over het algemeen realistisch aan. De pijnlijke gesprekken waarbij beide partijen dingen zeggen die ze niet menen, zullen waarschijnlijk voor de meeste kijkers herkenbaar aandoen. Maar die herkenbaarheid is niet alleen te vinden in de dialogen. Anne+ richt zich ook op het in beeld brengen van realistische lichamen. Een imperfecte huid wordt niet weggeschminkt of digitaal verbeterd en dat is best verfrissend.

Daarnaast is de film aanstekelijk in zijn geslaagde portrettering van de queergemeenschap. Een mooi voorbeeld hiervan is de scène waarin Lou Anne en haar vrienden omtovert tot dragkings en -queens. Wanneer de personages over de catwalk lopen en de pakkende soundtrack erin knalt, wordt de kijker meegenomen in de euforie van de personages.

Dergelijke scènes zijn echte eyecatchers, maar zorgen voor weinig plotontwikkelingen, waardoor de film een fragmentarische indruk maakt. Het geheel is niet helemaal gelijk aan de som der delen, maar met goede vondsten zoals een parodie op het genre van het lesbische kostuumdrama (denk aan Portrait de la Jeune Fille en Feu, Ammonite en The World to Come) wordt het makkelijker bij haperende overgangen een oogje toe te knijpen.

Met een groter publiek komt ook grotere verantwoordelijkheid. Althans, dat lijkt de film te denken. Lou's monologen over wat het inhoudt om non-binair te zijn zullen voor wie beter ingelezen is aanvoelen als een basiscursusje queerness. Daarmee reduceert de film dit personage meer tot hun queer identiteit dan bij Anne het geval is en verliezen de dialogen wél het realisme uit het oog. In hoeverre dat stoort hangt ervan af hoezeer de kijker verder in het verhaal zit. Het helpt dat De Vries met hun performance een sympathiek personage neerzet dat je graag in je hart sluit.

Naast De Vries als nieuwkomer, is Hanna van Vliet opnieuw de leuke, onhandige Anne en is ook Jouman Fattal als haar vriendin weer overtuigend. En dan zijn er natuurlijk nog alle andere kleinere rollen, die voor degenen die nog niet bekend waren met de serie waarschijnlijk wat aan de oppervlakte blijven. De bingewatchers van de serie zullen echter hopen dat dit nog niet het einde is van de avonturen van Anne en haar vrienden.

Anne+ is te zien bij Netflix.