De Britten hebben een rijke historie aan spionagefilms. En dan hoef je de cyclus rond 's werelds beroemdste moordenaar met koninklijke vergunning niet eens mee te rekenen. Hitchcock verfilmde John Buchans The 39 Steps, Michael Caine kroop meermaals in de huid van spion Harry Palmer en tal van films en tv-series zijn gebaseerd op werken van John Le Carré. Welke twee dingen hebben al deze films gemeen? Ze zijn niet gebaseerd op ware gebeurtenissen. En toch zijn de premisses minder bizar dan die van Operation Mincemeat - dat wél op feiten is gebaseerd.
Als de vrouw van Ewen Montagu met de kinderen naar de VS is verhuisd, is zijn privéleven ingestort. En dan woont ook nog zijn lanterfantende broer Ivor bij hem in. Wat doet een echte Brit dan? Met zijn stijve bovenlip stelt hij zich in dienst van koningin en vaderland! Helemaal wanneer een Duitse invasie op de loer ligt. Ewen gaat bij een speciale inlichtingencomité, belast met een helse taak: de nazi's overtuigen dat de Britten géén invasie op Sicilië aan het voorbereiden zijn. Want dat zijn ze.
Hoe? Door een lijk, gekleed in Brits militair uniform met een koffer vervalste invasieplannen voor Griekenland aan te laten spoelen aan een van de fascistische kusten van de Middellandse Zee. Operation Mincemeat is een staaltje Brits kijk-eens-hoe-slim-wij-waren-tijdens-WOII, in dezelfde lijn als The Imitation Game. De misleidingstruc is zo bizar, dat-ie bijna niet onwaar kan zijn, en zo gedetailleerd uitgevoerd dat het eigenlijk waanzin is. Deze film dramatiseert dus hoe de Britten dit voor elkaar hebben gekregen.
Het is niet raadzaam om de historische figuren te googelen voor je aan de film begint. Colin Firth is, zelfs op leeftijd, een stuk charmanter dan de echte Montagu er op foto's uitziet. En die filmsterkwaliteiten zijn bij meer spelers te vinden. Ondergraaft dat de historiciteit van al wat er verteld wordt? Wel als een liefdesdriehoek wordt aangebracht in de burelen van deze door mooie mensen bevolkte versie van de Britse geheime dienst. Natuurlijk maken onderlinge persoonlijke spanningen een verhaal aantrekkelijker. Maar ook een tikkeltje minder geloofwaardig.
De regie ligt in handen van John Madden, die vaker spannende verhalen heeft verfilmd. Maar zijn belangrijkste sporen liet hij na met oerdegelijke Britse feelgoodfilms. Shakespeare in Love, The Best Exotic Marigold Hotel en het vervolg daarop, een beetje gezapig allemaal. Maar ook het werk van een veilig paar handen. En dat is zeker wat John Madden ter tafel brengt: kundigheid om je twee uurtjes mee te voeren, zonder al te veel fratsen.
Is Operation Mincemeat dus eigenlijk een beetje middelmatig? Zeker weten. Maar het is wel de smaak middelmatig die veel mensen naar de bioscoop kan trekken. Een ultiem gevalletje: hier val je je geen buil aan.
