Nadat Scott Derrickson door Sam Raimi vervangen was voor het vervolg van Doctor Strange besloot de Sinister-regisseur terug te keren naar datgene waar hij het beste in is. Qua toon had The Black Phone niet verder verwijderd kunnen zijn van vechtende tovenaars. In plaats van een luchtige en bizarre actiefilm is dit een serieuze en schokkende horrorthriller.
Het grootste risico dat Derrickson neemt is de afhankelijkheid van kindacteurs. Hoofdpersonage Finney is een beladen personage; zijn vader is alcoholist, zijn moeder is overleden, zijn beste vriend wordt vermist en hijzelf moet zien te overleven nadat hij is ontvoerd door een psychopaat. Hoewel al deze informatie snel en duidelijk wordt overgebracht met scènes die direct uit een Stephen King-verhaal lijken te komen, wordt de impact ervan echt duidelijk door Thames' sterke spel.
Zelfs in de scènes met Ethan Hawke, die overduidelijk veel plezier heeft met zijn gestoorde personage, wordt Thames niet overschaduwd door de ervaren acteur. Hierdoor krijgen we goed te zien hoe Finney reageert op zijn situatie, wat voor een gezonde dosis spanning zorgt. The Black Phone is hierdoor spannender dan dat hij eng is, wat de climax niets minder dan bloedstollend maakt.
Dat de spanning geleidelijk opbouwt gaat helaas wel ten koste van het tempo in het begin van het middenstuk. De film neemt de tijd om de personages en het mysterie op te zetten, wat leidt tot een kleine dip in de spanning vlak na Finneys ontvoering. Deze vertraging biedt wel weer de ruimte om het personage van Finneys zusje Gwen uit te diepen en nuance aan te brengen in hun thuissituatie.
Wellicht de beste keuze die Derrickson heeft gemaakt is het verwerken van bovennatuurlijke elementen in de film. Hoewel ze een grote rol spelen, wordt er weinig expliciete aandacht besteed aan de oorsprong ervan. De natuurlijke manier waarop het bovennatuurlijke is verwerkt, past in de context van het verhaal en geeft de film tevens gelegenheid er creatief mee om te gaan.
The Black Phone is geen film die het genre op zijn kop zal zetten. Het simpele verhaal combineert wel verschillende horrorsubgenres om vervolgens op een creatieve en genuanceerde manier personages uit te diepen. Derricksons visie op een Doctor Strange-vervolg zullen we nooit zien, maar dit is een vermakelijk en vooral waardig alternatief.
