Close
Recensie

Close (2022)

Wederom een fantastische coming-of-agefilm van Lukas Dhont.

in Recensies
Leestijd: 1 min 57 sec
Regie: Lukas Dhont | Scenario: Lukas Dhont, Angelo Tijssens Cast: Eden Dambrin (Léo), Gustav de Waele (Rémi), Émilie Dequenne (Sophie), Léa Drucker (Nathalie), Kevin Janssens (Peter), e.a. | Speelduur: 105 minuten | Jaar: 2022

Het kinderleven lijkt vaak zo simpel. Je gaat naar school om te leren, speelt met vrienden en hoeft bijna niks zelf te doen, want dat doen je ouders. Wat nog wel eens wordt vergeten, is dat kinderen zich ontwikkelen. Dat brengt veel teweeg omdat die kleine mensjes niet weten hoe ze daarmee om moeten gaan. Lukas Dhont snapt dat maar al te goed en brengt dat prachtig naar voren in Close. Een mooie spirituele opvolger van zijn vorige film Girl.

De dertienjarige Rémi en Léo zijn onafscheidelijke vrienden. Ze doen alles samen, niets of niemand kan ze uit elkaar houden. Doordat ze zo close zijn, roddelen hun puberale klasgenoten over ze; misschien zijn ze wel meer dan vrienden. Rémi trekt zich niet veel aan van deze pesterijen, maar het homolabel staat Léo totaal niet aan. Zijn frustratie reageert hij af op Rémi, wat een breuk in hun vriendschap veroorzaakt.

De eerste helft concentreert zich op de vriendschap tussen de twee jongetjes, de tweede dealt met het wegvallen ervan. De film is soms behoorlijk intens. Dat hij over kinderen gaat, betekent niet automatisch dat hij kinderlijk is; veel volwassener kan de materie niet worden. Des te indrukwekkender zijn de kindacteurs; ze praten en gedragen zich precies zoals kinderen in werkelijkheid. Ze spelen hun rollen zelfs overtuigender dan de volwassenen.

Het thema seksualiteit is makkelijk te bestempelen als problematisch. Wie dat doet stript de film echter van alle nuances die rondom het thema zijn aangebracht. Net zoals duidelijk werd in Girl ziet Dhont seksualiteit niet als iets inherent seksueels; het gaat om het ontdekken van iemands eigen identiteit. Seks speelt geen rol in de seksualiteit van Léo en Rémi; de kern van hun vriendschap blijft ambigu.

De tweede helft van Close is bij uitstek het sterkste deel. In de eerste helft zakt het tempo soms een klein beetje in, maar de tweede helft is intens, zwaar en meeslepend. Het contrast tussen de close-ups en de benadrukte leegte in het camerawerk bouwt voort op de thema's. Zonder te veel weg te geven uiteraard, want Close verdient de schok die hij teweeg probeert te brengen.