Tetris [Apple TV+]
Recensie

Tetris [Apple TV+] (2023)

Vlotte onderhoudende maar ook onnodig ingewikkelde concurrentiestrijd om een van de populairste computerspellen.

in Recensies
Leestijd: 2 min 42 sec
Regie: Jon S. Baird | Scenario: Noah Pink | Cast: Taron Egerton (Henk Rogers), Nikita Efremov (Alexey Pajitnov), Toby Jones (Robert Stein), Oleg Stefan (Nikolai Belikov), Roger Allam (Robert Maxwell), Anthony Boyle (Kevin Maxwell), Ayane Nagabuchi (Akemi Rogers), e.a. | Speelduur: 118 minuten | Jaar: 2023

Het waren verwarrende en spannende tijden in 1988. Het communisme liep op zijn laatste benen en de val van de Muur was niet ver weg. De Russische computerprogrammeur Alexej Pajtitnov was werkzaam bij een staatsbedrijf toen hij vier jaar eerder in zijn vrije tijd een computerspel bedacht dat de gamewereld voorgoed zou veranderen. Ondanks alle eenvoud van het spel verkocht zijn Tetris uiteindelijk meer dan een half miljard exemplaren wereldwijd.

De naam Tetris is een samenvoeging van 'tetra', het Griekse woord voor 'vier' en tennis. Pajitnov schreef het programma voor het spel op een provisorische computer dat geen afbeeldingen kon weergeven en waarbij de blokjes werden gevormd door rechte haakjes. Als de van oorsprong Nederlandse maar in Amerika opgegroeide game-ontwerper Henk Rogers op een beurs in Las Vegas kennis maakt met Tetris weet hij een ding zeker. Hij moet en zal het spel op de internationale markt brengen.

In de Apple TV+-productie met de toepasselijke naam Tetris draait het nauwelijks om het spel zelf, maar vooral om de vele gehaaide zakenmannen die hun zakken willen vullen. Rogers, woonachtig in Tokyo, weet het spel bij Nintendo aan de man te brengen. De game- en consoleproducent ziet in Tetris de perfecte release voor hun nog nieuwe Gameboy. Maar Rogers staat niet alleen. Zijn Hongaarse concurrent Robert Stein probeert eveneens zijn slag te slaan, niet wetende dat de Gameboy in aantocht is.

En dan zijn er nog vader en zoon Maxwell, Britse zakenmagnaten die ook hun voordeel met de ongekende mogelijkheden van het verslavende spel willen doen. Ondanks de enorme vaart en het vleugje humor die regisseur Jon S. Baird erin gooit is met name de eerste helft van zijn Tetris een wirwar aan intriges, zakelijke belangen, ingewikkelde contracten en clausules, wedstrijdjes ver plassen en pogingen van de Russen om die gewiekste kapitalisten tegen elkaar uit te spelen. Want niet alleen Pajitnovs baas, maar ook de KGB gaat zich er tegenaan bemoeien.

Tetris is een vlotte en amusante zit, grotendeels dankzij hoofdrolspeler Taron Egerton. Toch begint het vroeg of laat te duizelen door de overdaad aan concurrerende partijen en verwikkelingen die soms zelfs een juridisch karakter krijgen. Het grootste deel van het verhaal speelt in Rusland en dat is onder het juk van het communisme een aaneenschakelingen van clichés met Russen in de rij voor voedsel, alles en iedereen die wordt afgeluisterd en niet te bevatten reisrestricties.

Er zit zeker een kern van waarheid in, maar het lijkt er verdacht veel op dat Baird met een vleugje nostalgie in zijn ogen er vooral mee wil dwepen. Daar staat tegenover dat de regisseur creatief is in zijn beeldtaal. Locaties beginnen als old school 8-bit animaties en het hoogtepunt is toch wel een auto-achtervolging, waarbij de voertuigen om de haverklap in diezelfde animatiestijl worden weergegeven.

Tetris voelt vooral aan als een spannend jongensboek, ondanks het soms lastig te volgen verhaal. Dit wordt omlijst met een treffend, doch soms overdreven portret van de nadagen van het Sovjetregime.

Tetris is te zien bij Apple TV+.