Lola buit baldadig zijn tijdmachinetruc uit, maar verliest vandaag de dag uit het oog. In het jaar 1941 is de strijd tussen het Verenigd Koninkrijk en nazi-Duitsland nog lang niet beslist. De twee zussen Martha en Thomasina bouwen een tijdmachine, die radio- en televisie-uitzendingen van de toekomst vertoont. In het begin vermaken ze zich nog met de Kinks en David Bowie, maar dan gebruiken ze hun uitvinding ook om mensen te waarschuwen voor bombardementen. Al snel stapt het leger in met hun eigen doeleinden. Een klein foutje blijkt echter fataal voor een goede afloop van de oorlog.
De film vermengt energiek archiefbeelden, videoclips en de handcamera bij de zussen thuis tot een eclectisch geheel. Het lijkt wel alsof de tijdmachine ook de techniek van hedendaagse amateurvideo's oppikte, wanneer de film doet alsof de zussen de thuisscènes zelf opnamen. De energie gedreven door triomf en optimisme (clichématig begeleid door Bowies Space Oddity) slaat als vanzelf om in die van wanhoop wanneer het fascisme zegeviert. Neppe nieuwsberichten over een boze Verenigde Staten die niet het Verenigd Koninkrijk steunt of de strategische flaters van een hoogmoedige Winston Churchill verontrusten in hun onvoorstelbaarheid.
Alle nachtmerrieachtige wendingen komen dankzij de licht hallucinante stijl goed uit de verf. Maar de film doet weinig als satire van de tegenwoordige tijd. Debuterend regisseur Andrew Legge besteedt veel tijd aan verwijzingen naar populaire cultuur. Zo domineert opeens een fascistische nep-Bowie de toekomstige ether, die zingt over strak in het gelid marcheren. Eerder in de film vindt de Britse invasie twintig jaar vroeger plaats na het ontdekken van You Really Got Me. Het overslaan van alle historische stappen die tot de Kinks leidden maakt die hype ongeloofwaardig, zelfs voor een sciencefictionfilm.
Daar komt nog bij dat de huidige dreiging van hyperindividualistische types zoals Trump of Caroline van der Plas wezenlijk anders aanvoelt dan van de collectivistische fascisten die winnen in Lola. De dreiging van die laatsten voelt meer militair dan sociopolitiek van aard. Voor de rest doet Legge weinig met de personages, waarin de twee zussen vooral een eenvoudig contrast tussen idealisme en pragmatisch opportunisme voorstellen. Een gedreven officier zorgt nog voor een vleugje liefde en leidt daarmee af van de parodistische waarzeggerij.
Uiteindelijk forceert Legge samen met co-scenariste Angeli Macfarlane een gemakkelijke oplossing voor een hopeloze situatie, alsof Lola de eigen alternatieve geschiedenis niet aandurft. Lola voelt weinig urgent door af te leiden met leuke verwijzingen en schematisch drama. De geschetste dystopie blijft daarom iets geks om om te lachen vanuit een zogenaamd veilig heden.
