Advocaat Hugh uit Londen krijgt van zijn baas de opdracht om zijn cliënt in het noorden te bezoeken, zodat hij deze enthousiasteling kan informeren dat zijn ambitie om een eigen bank te openen onmogelijk zal zijn. Die cliënt blijkt Dave te zijn, en die is al meer geïnformeerd dan verwacht. Sterker nog: hij maakt zowaar een kans. En Hugh raakt zo gecharmeerd dat hij zich er volledig voor inzet, want het gaat een opgave worden.
Dave bestaat, en zijn bank ook. Een Britse verkoper van bestelbusjes heeft het gewoon serieus voor elkaar gekregen om zijn eigen bank te openen. Dat niet alleen, hij heeft zich ook nog eens aan zijn belofte gehouden om alle winst ten goede te laten komen van de lokale bevolking. Dave is een echte held, en die verdient het dubbel en dwars dat zijn verhaal wordt verteld.
Alleen was het echte verhaal een gortdroge juridische aangelegenheid dus hoe maak je er dan een boeiende film van? Door er heel veel dingen bij te verzinnen. Zoals de stadse advocaat die leert dat de lokale bevolking een warm hart heeft, en valt voor het nichtje van zijn cliënt. En de collega-advocaat die graag hogerop wil komen en een slinkse streek uitvoert om de zaak te saboteren. En een spannende rechtszaak om die sabotage aan te vechten. En een grootse climax om het doel te bereiken. 'Based on a true-ish story', staat er dan ook aan het begin.
Het verhaal wordt best leuk verteld. Het begint bij Dave: even laten zien dat hij een simpele man van het volk is die graag een biertje doet bij de pub en het podium op klimt voor een karaokeshow. Later blijkt Dave al miljonair te zijn, dus zo gewoontjes is hij niet, maar hij is een ander type rijkaard. Hugh leert dit al snel. Dave neemt hem letterlijk op een toer door de stad om te laten zien wat hij voor elkaar heeft gekregen.
Hugh wordt gespeeld door Joel Fry (Game of Thrones, Cruella), en die maakt vreemde keuzes. Hij lijkt elke primaire emotie opzettelijk te overdrijven. Voordat hij Dave kent en flink opziet tegen deze nutteloze klus laat hij zijn mondhoeken zo diep mogelijk hangen. Als hij op de bank zit bij het meisje op wie hij een oogje heeft ziet hij als een animefiguur met opgetrokken benen en een hemelse glimlach zichzelf achterover te gooien om schattig te zijn. Hij heeft dit benadrukken niet nodig, hij acteert prima.
Het verhaal kabbelt voort als een typisch Brits komisch drama. Eerst wat vooruitgang, dan een tegenslag. Iedereen in het stadje is onrealistisch vriendelijk en behulpzaam. Een lach en een traan met wat bijpersonages. En Hugh als de stadsjongen die waardering krijgt voor leven buiten de ring. Niks nieuws allemaal, leuk genoeg geschreven om te interesseren.
In de laatste akte overspeelt Bank of Dave zijn hand met een overdreven en uitgerekte climax. Ten eerste heeft dit spektakel nooit echt plaatsgevonden, het is puur verzonnen voor de film om een hoogtepunt te hebben. Ten tweede gaat het allemaal te lang door. Op dit punt in de film is er geen ruimte meer voor onderbrekingen, maar die zijn er toch. Aangezien de echte Dave zijn bank heeft gekregen is het niet nodig om de conclusie uit te stellen.
Bank of Dave is zo'n film die onmogelijk slecht kan zijn. Het uitgangspunt is boeiend en de uitvoering is adequaat op alle fronten. Dat is al zeker wat. Maar het is allemaal zo verzonnen dat zelfs tijdens het kijken al voelbaar is dat veel ervan nooit heeft plaatsgevonden. Een feitelijke navertelling is niet mogelijk, dus als er dan toch een film over moet bestaan, dan maar zo.
