De Amerikaanse box office van afgelopen zomer was krankzinnig. Tussen de grote successen van Barbie, Oppenheimer, Guardians of the Galaxy 3 en enkele andere films heeft Sound of Freedom, als eerste onafhankelijke film sinds het begin van de coronapandemie, meer dan honderd miljoen dollar opgebracht. Dat ging niet zonder controverse; er ontstonden felle discussies en zelfs samenzweringen rondom de film.
Extreemrechtse groeperingen huldigen Sound of Freedom en bestempelen hem als 'MAGA'-vriendelijk. De inaccurate weergave van kindersmokkel zou inspelen op extreemrechtse samenzweringen van onder andere de extremistische groep QAnon. Wat de controverse niet helpt is dat hoofdrolspeler Jim Caviezel openlijk aanhanger is van QAnon. De film is echter al geschoten in 2018, toen Caviezel minder op de voorgrond stond binnen de extreemrechtse groepering.
De politieke lading geeft echter een vertekend beeld van de inhoud van de film. Hoewel de weergave van kindersmokkel niet helemaal strookt met de werkelijkheid, verschilt deze aanpak weinig van hoe sommige Hollywoodfilms bijvoorbeeld oorlog representeren. Feiten en werkelijkheid worden verdraaid voor een simpeler narratief en om het hoofdpersonage heldhaftig te laten lijken.
Sound of Freedom vertelt het verhaal van voormalig Homeland Security-agent Tim Ballard, die gespecialiseerd is in het oppakken van pedofielen. Hij is goed in zijn werk, maar weet nooit gesmokkelde kinderen terug te brengen bij hun ouders. Wanneer hij een pedofiel bij de grens onderschept weet hij een ontvoerd jongetje wél te herenigen met zijn vader. Het jongetje zegt dat zijn zusje nog vermist is, dus gaat Ballard naar het meisje op zoek in Colombia.
De release van de film was verre van gegarandeerd. Vanwege de inhoud wilden verschillende studio's, zoals Netflix en 20th Century Studios, hun vingers er niet aan branden. Dat wekt de indruk van zeer schokkende beelden, maar dat is niet het geval. Er zijn gruwelijke (maar nodige) implicaties over seksueel misbruik van kinderen, maar dat wordt nooit expliciet getoond.
Het echte probleem van de film is de kwaliteit. Dat staat dus helemaal los van de controverse. Zonder alle heisa zou niemand naar deze film hebben omgekeken. Met een lengte van ruim twee uur voelt hij ellenlang. Dat komt door het gebrek aan conflict.
Tim Ballard staat voor een onmogelijke opgave, maar hij heeft elke keer de ideale oplossing voor ieder obstakel. Al zijn ideeën zijn perfect, en zelfs als ze misgaan weet hij meteen wat hij verder moet doen. De enige tegenvaller is dat zijn slimme acties niet meteen leiden tot de vondst van het meisje.
De film gaat niet in op de moraliteit van zijn werk. Ook al moet hij als agent naar talloze seksuele beelden van kinderen kijken, en bij zijn operaties in Zuid-Amerika in zee gaan met (voormalig) criminelen. Een goede, uitdagende film zou deze ingewikkelde kwestie aan de kaak stellen, maar Sound of Freedom heeft daar geen zin in. Ook zijn privéleven blijft onaantastbaar. Hij laat zijn vrouw en zes (!) kinderen achter zonder garantie ongedeerd te blijven, maar dat lijkt geen enkel probleem voor hem en zijn gezin. Het helpt ook niet dat Caviezel door zijn houterige acteerwerk als een robot overkomt.
De toon van de film is zo inconsistent als het maar kan. De film pretendeert intens en serieus te zijn, terwijl sommige gangsters zich gedragen zoals Tuco uit Breaking Bad: extreem over de top. Het staat haaks op de rest van de film en voelt aan alsof het erin is gestopt om het verhaal ongepast luchtiger te maken. Afgezien van de locaties is Sound of Freedom amper interessanter dan groeiend gras. Het verhaal rond de productie en de release van de film is vele malen interessanter dan het eindproduct.
