Bandit is (zeer losjes) gebaseerd op het waargebeurde verhaal van bankrover Gilbert Galvan, die in Canada een dubieus record vestigde. Nadat Gilbert vanwege een veroordeling voor witteboordencriminaliteit de Verenigde Staten ontvlucht, verandert hij zijn naam naar Robert Whiteman en vliegt eind jaren tachtig kriskras door Canada om overvallen te plegen. Zijn droom is een strandtentje op de Bahama's, maar daarvoor zal hij nog één grote klus moeten klaren.
De voice-over van Robert geeft uitleg over zijn daden en beweegredenen. Volgens de man zelf wordt je niet als misdadiger geboren, maar heb je er net als bij andere dingen in het leven oefening voor nodig. Die visie reflecteert de luchtige kijk op criminaliteit in Bandit. Robert stapt vrij makkelijk in het criminele wereldje en is een bekwame autodidact op het gebied van gewapende (maar geweldloze) overvallen. Oké, hij doet ook een poging om als brave burger ijsjes te verkopen, maar zodra hij wordt weggesaneerd ziet die geldwagen met open achterdeuren er ineens wel heel aanlokkelijk uit.
Hoewel de film zich voor het grootste deel afspeelt in Canada, hangen de beleidskeuzes van de Amerikaanse Reagan-regering en de navenante volksmentaliteit als een grijze wolk over Roberts acties. Het is ieder voor zich en zelfverrijking voor ons allen, wat tot een grote kloof tussen winnaars en verliezers leidt. Jazeker, de banken zijn de echte misdadigers! Roberts overvallen krijgen zo een Robin Hood-achtig cachet; iets wat natuurlijk niet ongewoon is in luchtige bandietenfilms, maar wat de kijker wel aan het denken zet over diens houding ten opzichte van de protagonist. Het is het Catch Me If You Can-dilemma.
Bandit is geen regelrechte komedie, maar bevat wel zo'n gemoedelijke sfeer dat je haast zou vergeten dat Roberts overvallen voor slachtoffers hebben gezorgd en dan niet alleen onder bankdirecteuren. In Bandit zien we dat leed achter de schermen natuurlijk niet, maar worden we telkens getrakteerd op een welbespraakte man die weer eens een fopneus opzet en een leuk accent aanneemt. Als er al iemand nadeel lijkt te ondervinden van de overvallen, dan zijn het Robert en zijn geliefde, want zijn manier van inkomsten vergaren brengt natuurlijk de nodige geheimhouding en spanningen met zich mee.
Josh Duhamel heeft de juiste looks en verbale begaafdheid om de bandiet uit de titel neer te zetten. Ook de vertolkingen van Elisha Cuthbert en Mel Gibson als respectievelijk Roberts liefje en de criminele baas die elk (waargebeurd) misdaadverhaal moet hebben passen goed binnen de gemoedelijke sfeer. Bandit toont geen genadeloze afrekeningen of wilde schietpartijen, maar sukkels die ieder hun eigen pad proberen uit te stippelen. Nestor Carbonell brengt als de rechercheur die Robert op de hielen zit zijn gebruikelijke charme en gelaat dat onder de eyeliner lijkt te zitten. Met dat laatste wordt nog lekker de draak gestoken.
Bandit is een leuke, pretentieloze misdaadfilm. De opzet is helder en de film kabbelt voor het grootste deel rustig voort. Er is een voice-over, een compilatie, tijdssprongetjes, lief en leed en een tekstblokje na afloop dat vertelt hoe het de protagonisten in hun verdere leven verging. Maar als je je afvraagt of misdaad werkelijk loont, moet je de Wikipediapagina van Gilbert Galvan alias Robert Whiteman er toch nog even op naslaan.
Bandit is te zien bij Canal+, Prime Video en Videoland.
