Sarah is een Amsterdamse workaholic (met één outfit), verliest haar baan, neemt een bed and breakfast over, raakt gecharmeerd van het dorpsleven en belandt in wat gedoe met mannen. Normaal gesproken verdient een plot enige toelichting, al is het maar een omschrijving van het eerste half uur. Dat deze uitgekauwde formule van stadsvrouw op het platteland nog steeds wordt toegepast is onbegrijpelijk.
De enige hoop dat dit dan eindelijk de Nederlandse romkom gaat worden die zich kan meten met een gemiddelde Hollywoodvariant gaat verloren in de openingsscène die het hoofdpersonage introduceert als iemand voor wie geen mens wil duimen.
Een personage hoeft echt niet perfect te zijn, maar een vrouw die de lift instapt en eist dat iedereen voor haar een stap achteruit doet en een bezorger de toegang ontzegt, is simpelweg een kreng. Geen heldin die het publiek in de armen sluit en die men toewenst dat alles goed komt. Ze is eerder de slechterik van wie iedereen hoopt dat ze uiteindelijk haar verdiende loon krijgt. Ze is de Meryl Streep uit The Devil Wears Prada, niet Anne Hathaway.
Enkele seconden later verschijnt de verklaring voor deze verhaaltechnische ramp in beeld: het scenario is geschreven door Anna Pauwels die ook verantwoordelijk was voor Alles is Zoals het Zou Moeten Zijn en het vervolg daarop, de films met mogelijk de meest walgelijke protagonist uit de Nederlandse filmgeschiedenis.
Pauwels grijpt bijna elke scène aan om de kijker een herkenbaar moment te bieden. Zoals wanneer het hoofdpersonage wordt overgehaald om haar leven over een andere boeg te gooien. Dit is vaak het gebruikelijke moment waarop het hoofdpersonage een klik krijgt met een ander personage. Elke zichzelf respecterende schrijver zou zich schamen om zo te werk te gaan, maar Pauwels gaat ervoor.
Het is de makers echter worst of een scène rijmt met die ervoor of erna of hoe het doel bereikt wordt.
Neem bijvoorbeeld het moment van de eerste kus. Sarah loopt 's nachts naar een kippenhok toe om te zien waar het pluimvee zo'n herrie om maakt. Een roofdier heeft er kennelijk eentje gedood. Pauwels laat Sarah daar extreem overstuur om zijn en buurman Berend zijn bed voor uit komen. Sarah moet dusdanig gekalmeerd worden dat Berend haar een knuffel geeft. Dat leidt bij haar tot het inzicht dat ze deze man wil zoenen.
Het lijkt nog heel even leuk bedacht dat er een typisch Groningse aardbeving plaatsvindt op het moment dat de twee elkaar zoenen. Maar helaas, dat blijkt slechts in Sarahs beleving te zijn. Niet helemaal duidelijk is waarom de kijker beelden krijgt te zien van hoe binnen de inboedel ook gaat wiebelen.
Elke filmopleiding kan Bed & Breakfast gebruiken als lesmateriaal om scène per scène te bespreken wat daar misgaat. Een kleine opsomming die verre van volledig is: er is geen nood voor Sarah om de B&B over te nemen, wie is de eigenaar van de B&B, waarom zit buurman Berend dagelijks hout te schuren en waarom waarschuwen anderen Sarah voor hem, waarom werkt Klaas (de andere man) later ineens in een totaal andere supermarkt, waarom gedragen al die Groningers zich zo raar, waarom gaat Sarah het huis verbouwen en wat zette Sarah ertoe om vrienden te worden met een oudere man in het dorp?
De interacties tussen personages zijn zo onnatuurlijk als het maar kan. Bijna niemand spreekt zoals Nederlanders spreken en de film ziet eruit als een goedkope televisieproductie. Sarah heeft een paar keer een moment van inzicht, maar dat is niets anders dan dat ze even in het niets staart en daarna handelt. Wat ze dacht is dan maar voor eigen invulling. Een onderdeel van de marketing is dat twee mensen uit een realityprogramma een cameo hebben, maar die is pakweg zeven seconden lang en hun 'catchphrase' wordt knullig toegepast.
Ter adempauze even wat positieve punten tussendoor. Liz Snoyink blijft een topactrice, knap dat ze de suffe dialogen op organische wijze weet uit te spreken. Het Groningse landschap wordt goed verkocht. Juichen voor Sarah is een brug te ver, maar ze durft haar fouten toe te geven, waardoor ze later een minder gehaat personage wordt.
Onderliggende vertelt de film dat een mens een partner moet hebben. Uiteindelijk kiest Sarah voor een man, en haar moeder staat te springen van vreugde. Doe normaal, we leven in 2024, niet 1924. Alles is ouderwets aan deze film en het verhaal biedt nul komma niks nieuws. Welke producent durft nou eens risico te nemen door een script aan te nemen dat het lef heeft origineel te zijn?
