In een arm mijnwerkersdorp in Chili in de jaren zestig heeft de familie van María Margarita slechts één plek om aan hun armoedige bestaan te ontsnappen: de bioscoop. Ze zien daar allerlei soorten films, van Kubricks vroege meesterwerk Paths of Glory tot B-westerns met John Wayne. Als vader Medardo arbeidsongeschikt raakt door een ongeluk met explosieven, moet de familie het bioscoopuitje opgeven.
Om alsnog hun hobby te onderhouden sturen vader en moeder hun kinderen een voor een naar de bios zodat ze de films kunnen navertellen. Dat lijkt geen succes; de jongens hebben geen idee hoe ze dat moeten doen. Hun zusje María Margarita blijkt echter een waanzinnig verteltalent te hebben. Ze wordt aangesteld als de 'filmverteller' van de familie die daar ook een aardig zakcentje uit probeert te slaan.
Sentimentele films over de filmkunst zijn niet uniek. Grotere cinefielen dan filmmakers zijn er niet. Once Upon a Time in Hollywood, Hugo, Belfast; allemaal films waar de liefde voor de kunst van het scherm spat. Ook in The Movie Teller is die voorliefde van de regisseur duidelijk te zien.
De sprookjesachtige wijze waarop zij de films en de bioscoop presenteert, leidt af van de harde, onzekere realiteit waarin de warme familie leeft. Ondertussen broeit een grote ontwikkeling; de mijnwerkers in het dorp organiseren zich tot een communistische revolutionaire garde.
Wie bekend is met de Chileense geschiedenis weet dat dit niet goed afloopt; begin jaren zeventig pleegde Pinochet een bloedige staatsgreep waarbij sympathisanten van het communisme werden opgepakt of vermoord. Vanuit het perspectief van de jonge María Margarita wordt daarbij ook de teloorgang van het mijndorp in beeld gebracht.
Door de tijdsprongen worden verschillende personages door twee acteurs gespeeld; een jongere en een oudere. Hoewel er wel degelijk kwalitatieve verschillen merkbaar zijn in het acteerwerk, leveren alle kinderen een overtuigende prestatie. De prachtige rollen van Daniel Brühl en Antonio de la Torre staan de minder ervaren acteurs toe om hun talenten ten volste te benutten.
De leuke rollen van alle personages maken van The Movie Teller een aandoenlijke film. Daarin schuilt ook het voornaamste probleem; de film creëert met behulp van María's perspectief een leuke fantasiewereld die zo nu en dan wordt verstoord door een ingrijpende gebeurtenis. Neem het ongeluk van Medardo; in plaats van de ingrijpende gevolgen te tonen presenteert de oplossing zich vlug en is het probleem alweer over.
De film is duidelijk geïnspireerd door Giuseppe Tornatores klassieker Cinema Paradiso. De Italiaanse film schept ook een fantasiewereld in een klein dorpje dat veel veranderingen ondergaat, maar is kleinschalig genoeg om dat genoeg ruimte te geven. The Movie Teller vergeet regelmatig het emotionele gewicht van gebeurtenissen mee te nemen in het verhaal.
Alle elementen bij elkaar zorgen voor een extreem sentimentele sfeer, waarvan het publiek zal smullen óf walgen. Voor een mierzoete en makkelijke tearjerker is altijd wel publiek, en de liefhebber haalt vast genoeg uit deze film. Toch had de film eerlijker met zichzelf en de kijker kunnen en moeten zijn.
