De Mexicaanse Estela komt net aan in New York, op zoek naar werk. The Big Apple is volgens zijn inwoners natuurlijk het hart van de wereld, maar een straatdichter weet de jonge immigrant te melden dat Times Square weer het hart is van die appel. Tijd is echter geen hoekig vierkant, maar een cirkel die oneindig doorloopt. De geschiedenis herhaalt zich, ook in restaurant The Grill, een drukbezochte gelegenheid waar ze kreeft aan de toeristen serveren en de keuken (la cocina) bruist. Hier worden Amerikaanse dromen verwezenlijkt of aan diggelen geslagen. Nou ja, vooral het laatste.
Vandaag is zo'n slechte dag, want er is achthonderd dollar uit de kas gestolen door iemand van het personeel. Net wanneer Estela aan haar eerste dienst als hulpkok begint, zorgt de diefstal voor extra spanningen op een plek waar veel verhoudingen al onder druk staan. Souschefs Max en Pedro zijn gisteravond op de vuist gegaan. Die laatste wil zijn excuses aanbieden, maar Max accepteert die niet, ook al beweert Pedro dat in de Bijbel ("of was het de Koran") staat dat dat moet.
Ach ja, Pedro heeft ook wel grotere zorgen aan zijn hoofd. We zien zijn - soort van - vriendin Julia voor de spiegel in de omkleedruimte van het restaurant staan. Ze spant haar armspieren, doet een paar karatebewegingen en legt haar handen op haar buik. Estela vraagt hoe lang ze al zwanger is, maar Julia reageert niet. Terwijl Pedro naar huis belt om zijn vader te zeggen dat deze opnieuw opa wordt, denkt de serveerster aan iets anders. Eerder hebben de twee afgesproken dat de beslissing aan Julia is, en zij wil een abortus. Dat kost ongeveer achthonderd dollar...
La Cocina vormt een lappendeken van verhalen die zich afspelen onder de werknemers van dit New Yorkse etablissement, een smeltkroes van culturen. Er zijn koks, serveersters, afwassers en schoonmakers uit Brooklyn, Mexico, de Dominicaanse Republiek en verder. De boekhouder en de chef-kok zijn natuurlijk wit; etniciteit en afkomst spelen een rol in de onderlinge verhoudingen en het verloop van de gebeurtenissen. Romantische relaties, banen, maar ook verblijfsvisa staan op het spel. Eerst en vooral moet er eten op de tafels van de klanten komen. "The only business of business is business."
Deze film gaat niet over het eten, maar over het werk dat erin wordt gestoken om de gasten tevreden te stellen. Er zijn geen close-ups van mooi opgemaakte gerechten, maar wel van de zwetende gezichten en de verbeten kaken van het personeel. De druk is hoog, want voor elke werknemer staan er tig anderen in de rij om de baan over te nemen. Er is conflict en verbroedering. Een rondje schelden in ieders moerstaal zorgt voor de nodige ontluchting en levert een mooie scène op waarin de protagonisten om de beurt de vreselijkste verwensingen in de camera spuwen. Het doet denken aan Do the Right Thing, eveneens een film met een broeierige sfeer die elk moment het kookpunt kan bereiken.
Over kookpunten gesproken, La Cocina bevat een lange scène die net als de restaurantfilm Boiling Point in één take is opgenomen - al wordt er wel een beetje gesmokkeld. De camera zwiept langs alle kookstations, volgt de serveersters naar het restaurantgedeelte en keert weer terug achter de schermen in de keuken. Intussen komen in moordend tempo verschillende verhalen naar de oppervlakte: een frisdrankapparaat doet moeilijk, de kipgerechten komen te laat en Pedro en Julia hebben natuurlijk het nodige met elkaar te stellen.
Estela doet zo goed en zo kwaad als het gaat mee op haar eerste dag; zij belichaamt het standpunt van de kijker die moet wennen, maar ook direct geraakt wordt door het drama in deze snelkookpan. De scène uit één shot is een indrukwekkend staaltje van narratieve en cinematografische choreografie, die laat zien waar regisseur Alonso Ruizpalacios toe in staat is. Visueel zet de Mexicaan ook veel moois op tafel. De film is in zwart-wit gedraaid, maar er zijn een paar scènes met een gekleurde gloed. Tijdens een monoloog van Julia in de vrieskamer gaat de camera langs de stukken vlees alsof het blauwe ijsbergen en gletsjers zijn. Het is een prachtig gezicht.
De contemplatieve scènes verdiepen de betekenis van de gebeurtenissen en zijn prima geacteerd, maar ze vormen wel een stijlbreuk met de rest van de film. Het is alsof Shakespeare ineens de regie overneemt in wat verder een rauw en realistisch drama is. De film is dan ook op een toneelstuk gebaseerd. Op een gegeven moment vraagt Pedro tijdens de pauze letterlijk aan een paar collega's wat hun dromen zijn, waarbij de antwoorden en de daaropvolgende dialogen nogal artificieel overkomen. Het staat in contrast met de natuurlijke interacties en gesprekken tijdens de hectiek van het werk in de keuken. Een keuken die de kijker nog wel even bij zal blijven.
