in Recensies
Update:
In 2004 besluit de Nederlandse regering dat Afghanistan en enkele andere door oorlog geteisterde landen weer veilig genoeg zijn voor remigratie. Dit zorgt voor grote onrust onder asielzoekers die soms al jarenlang wachten op een permanente verblijfsvergunning. Een gedwongen terugkeer naar een Kabul in puin hangt ook als een zwaard van Damocles boven de hoofden van de leden van de familie Tarzi. Hun enige hoop is de beste vriendin van dochter Zhara, de terminaal zieke Ari.
De namen zijn gefingeerd, maar Iedereen Is van de Wereld is gebaseerd op een waargebeurde geschiedenis. Het is een aangrijpend verhaal. De veertienjarige Ari schreef een brief aan minister Verdonk (in de film omgedoopt tot Versluis en op duivelse wijze vertolkt door Lineke Rijxman), waarin ze pleit voor een Nederlands verblijf van het Afghaanse gezin. Haar schrijnende redenering is dat Zhara haar plaats kan innemen als zij dood is. Ze startte een handtekeningenactie met als slogan 'niet huilen, maar ruilen'.
Zowel Zhara als Ari leeft in angst en onzekerheid. De energieke Ari moet leren omgaan met de naderende dood, terwijl Zhara zich moet voorbereiden op een mogelijke terugkeer naar Afghanistan, waar meisje geen onderwijs krijgen (ze is in Nederland de beste van haar klas) en de toekomst die ze voor zich ziet in rook opgaat. De meiden vinden steun bij elkaar, maar er komt ook ruis op de lijn zoals vaak gebeurt bij levensbepalende gebeurtenissen.
De kernboodschap van Iedereen Is van de Wereld resoneert sterk met die van de gelijknamige hit van The Scene en kan in het huidige politieke klimaat niet vaak genoeg onder de aandacht worden gebracht. Het verhaal van Zhara en Ari (in werkelijkheid Maartje van Winkel en Derakshan Beekzada) is zowel tragisch als inspirerend. Het onderstreept het belang van medemenselijkheid - of iemand nou in dezelfde straat, om de hoek of aan de andere kant van wereld is geboren.
Helaas wordt de impact van de boodschap overschaduwd door een houterig script en de rigide regie. Het is niet eens de schuld van de acteurs, maar eerder de strakke aansturing. De personages kijken elkaar overdreven intens aan en spreken hun zinnen erg onnatuurlijk en geforceerd uit. Zo praat geen tiener. Dit extra frappant omdat tijdens de aftiteling een fragment wordt getoond waarin hoofdrolspelers Maryam Akbari en Sophie Lindner zichtbaar opgetogen zijn na de opname van een bepaalde scène. Gewoon twee spontane meiden die plezier hebben. Had de regie hen de hele film maar wat meer vrijheid gegeven, dan was het eindresultaat een stuk meeslepender en authentieker geweest.
Bij de persvoorstelling zat ook een groep leerlingen van een UNESCO-school in de zaal. De film sluit qua verhaal en boodschap goed aan bij de kernthema's van deze VN-organisatie: onderwijs, mensenrechten, verdraagzaamheid en verantwoord burgerschap. De jongeren waren onder de indruk en hier en daar vloeide een traan. Wat dat betreft is de missie geslaagd, maar beoordeeld op zijn cinematografische merites, verdient de film toch echt een onvoldoende.
