Het platteland van Italië, in al haar idyllische schoonheid, dreigt volledig te vergrijzen. Jongeren trekken naar de grote steden, waardoor de historische architectuur in verval raakt. De oplossing? Oude leegstaande huizen aanbieden aan expats voor één enkele euro. La Dolce Villa pakt dit concept als uitgangspunt en brengt het perspectief van de woningkoper in beeld. Maar zoals de titel doet vermoeden, zit de film vol met stereotypes en flauwe inhakers.
La Dolce Villa begint met Olivia, die al enkele jaren in Italië woont en werkt. Zij besluit om in het dorpje Montazara een villa te kopen. Haar vader Eric reist in blinde paniek de hele wereld over om haar hiervan te weerhouden. Maar vanwege hun complexe relatie is dit makkelijker gezegd dan gedaan. Dit lijkt de basis van het verhaal te worden. Maar La Dolce Villa heeft andere plannen in petto.
In 96 minuten raast La Dolce Villa namelijk door een drietal losse verhaallijnen: naast de vader-dochterrelatie draait de film ook om de verhouding tussen lokale bevolking en immigranten als gevolg van de '1 euro huizen-politiek'. En dan is er nog het (weder)vinden van liefde. Elk van de losse verhalen heeft eigen hoofdpersonages, die door toevalligheden aan elkaar worden gekoppeld. Hierdoor voelt La Dolce Villa eigenlijk als drie korte films, die onhandig door elkaar zijn gemonteerd. Deze losse onderdelen blijven daardoor ook flets en oppervlakkig, in contrast tot het dynamische, kleurrijke Italiaanse landschap.
Uiteindelijk is dat de voornaamste reden om La Dolce Villa te kijken. Zeker in deze koude wintermaanden is een mentaal uitstapje naar het zonnige Italië meer dan welkom. Mede door de prachtige shots van heerlijk eten en idyllische architectuur, kan de Nederlandse kijker de dagelijkse sleur even negeren en fantaseren over het landschap. Als er dan ook nog drie typische 'nonna's' de energie van de stad personifiëren, waan je je helemaal in Montazara.
Ideaal voor wie enkel wil wegdromen. Maar voor wie wat spanning wil, schuurt La Dolce Villa wel heel weinig. Wat er aan spanning is, wordt geforceerd en veelal door onaangekondigde toevalligheden geïntroduceerd. Problemen worden hierdoor opgeworpen, kabbelen kort voort, en worden dan zonder enige opbouw ineens opgelost. Van een beetje tempo is ook weinig sprake.
Zo houdt La Dolce Villa de ontspannen en ongehaaste sfeer van het dorpje Montazara vast. Een sympathieke ontsnapping aan de toestand van de wereld. Want soms wil je spontaan de koffers pakken en een nieuw leven opbouwen. Met La Dolce Villa kun je dan eerst een beetje sfeer proeven, zonder gelijk al het spaargeld op te maken.
La Dolce Villa is te zien bij Netflix.
