Al ruim vijfentwintig jaar mogen we ons verheugen op een reeks Telefilms die de Publieke Omroep jaarlijks op de buis brengt. Het project kwam tot stand na aandringen van filmproducenten, die steeds meer moeite hadden om hun projecten gefinancierd te krijgen. De producties zijn doorgaans van hoge kwaliteit en worden gedragen door zowel befaamde als beginnende filmmakers. Dit jaar is het centrale thema van de zes Telefilms die wekelijks naar de kijker toekomen 'jongerencultuur,' met speciale aandacht voor inclusiviteit.
Vooral dat laatste aspect komt door toedoen van toenemende conservatieve stemmen steeds meer onder druk te staan. Met het gevaar dat diversiteit als een uiting van de 'wokewaanzin' wordt geframed, is het juist dapper en aan te moedigen dat de Publieke Omroep ondanks alle kritieke geluiden over omgangsvormen en wat nou tot haar taken behoort stug op dit thema inzet. Diversiteit is immers een ruim begrip en kan variëren van genderidentiteit tot geestelijk welzijn en van (bi)culturele achtergrond tot een uitdaging op het mobiliteitsvlak.
Het tachtig minuten klokkende Love Me, Love Me Not markeert de eerste lange film van Leila Sahir. Haar verhaal kan bogen op een hoofdpersoon die gedurende de hele speelduur een ongemakkelijk gevoel oproept. De seksueel hyperbewuste twintiger Ines is met een been in haar jeugd blijven staan, maar wordt door sociale druk geacht de stap naar relationele volwassenheid te zetten. Ines is een theatrale persoonlijkheid - haar extravagant of gemaakt noemen voert wat ver - die zich onmogelijk in een hokje laat stoppen.
Ines is een woordkunstenares die met veel gevoel voor drama en een opmerkelijke motoriek haar seksueel geladen poëzie vertolkt. Het excentrieke spel van Layla M.-actrice Nora El Koussour is bewonderenswaardig, al worden de vele maniertjes van haar personage gaandeweg vermoeiend. Ines is een personage dat maar moeilijk dichtbij zichzelf komt, en een wereld om zich heen heeft gecreëerd waarin ze zich al acterende staande weet te houden. Wanneer Ines' talenten worden opgepikt door een literair agent, moet de dichteres zich opeens confirmeren aan afspraken en deadlines. Dat is ze niet gewend, want ze schrijft naar eigen zeggen alleen zodra ze iets voelt.
Veel van het personage Ines wordt overschreeuwd en overschaduwd door een losse seksuele moraal. Ze pikt met gemak vreemde mannen op in een bar om vervolgens een beestachtig en mechanisch aandoend nummertje met ze te maken in een oncomfortabel krap WC-hokje. Zelfs haar openingszinnen gooit Ines in herhaling, omdat ze de mannen waarmee ze het doet niet eens opslaat. Beste vriendin Maha staat juist op het punt om te settelen met haar vriend en de twee huisgenoten ervaren steeds meer afstand.
Het melodramatische harnas dat Ines heeft aangetrokken blijkt voort te komen uit een jeugdtrauma dat ze zelfs niet met Maha heeft gedeeld. Filmmaker Sahir laat hiervan slechts flarden zien - een plottechniek om de verdringing door Ines te verbeelden - maar dit verschaft de toeschouwer te weinig informatie. Het verlangen om te weten wat er precies is voorgevallen in Ines' jeugd is groter dan de wens om mee te gaan in haar unieke vrije geest. Vooral wanneer er zich serieuze situaties aandienen gaat de extraverte natuur van Ines tegenstaan.
Voelt ze wel echt iets, of is het masker dat ze draagt met haar gezicht verkleefd? Het duurt lang voor we een minimum aan kennis over Ines' verleden hebben vergaard. Zelfs wanneer ze een poging doet om zich emotioneel open te stellen gaat dit nog gepaard met veel uiterlijk vertoon. Sahir zet een knappe prestatie neer door zich niet te confirmeren aan de honger van een publiek dat duidelijkheid en openheid verlangt.
Maar een onconventionele aanpak kan ook een doel op zich worden en het lukt Sahir niet om hier helemaal van weg te sturen. Soms moet Ines gewoon even kappen met al die gekkigheden, bijvoorbeeld wanneer ze in een chique restaurant al het decadente voer dat haar wordt voorgeschoteld weer uitkotst. Alles om maar de aandacht te vangen van chefkok Fez, die haar een zeldzame opening lijkt te bieden op een normaal leven - waar nou eenmaal ook vaste verkering bij hoort.
Love Me, Love Me Not vormt een gewaagd experiment waarvan de uitvoering door gebrek aan richting en duiding regelmatig te wensen over laat. Maar juist dit soort expressieve proeftuinen moeten we koesteren. Het is te hopen dat de botte bijl die in de Publieke Omroep dreigt te worden gezet, de Telefilm niet raakt.
Love Me, Love Me Not is te zien bij NPO Start.
