De logica in de wereld is vaak ver te zoeken en tegenwoordig nog vaker. In de film- en televisiewereld komt dit onder meer tot uitdrukking in volstrekt nutteloze remakes van originele werken, die nog niet zo lang geleden werden uitgebracht. Vorig jaar nog lanceerde Prime Video de romantische komedie Five Blind Dates, die zich afspeelde in de Chinees-Australische gemeenschap. Deze draaide om een verstokte vrijgezel, die een noodlijdende traditionele theewinkel runde en van een toekomstvoorspeller te horen kreeg dat ze binnen vijf blind dates de ware zou vinden.
Het was een stap terug in de tijd van de emancipatie van de moderne vrouw. Geplaagd door tradities en verwachtingen zou het ultieme geluk te vinden zijn in de perfecte man. De streamingdienst heeft een jaar kunnen nadenken hoe deze oubollige boodschap te moderniseren. Om het vervolgens na te laten. Het datetoneel is verplaatst van Sydney naar Londen. De Chinese roots zijn ingeruild voor Indiase tradities en een theewinkel is getransformeerd naar een fotozaak met de poëtische maar tegelijk nietszeggende naam The Nine Mandalas.
Goed, we hebben het ermee te doen, al zeurt het verlangen om deze belabberd geschreven onzin vroegtijdig uit te zetten voortdurend aan je kop. Hoofdrolspeelster Simone Ashley weet met haar innemende voorkomen de twijfelaar nog even aan boord te houden. Ze speelt de getormenteerde fotograaf Pia, die met haar beste vriend Jay een fotozaak runt die op de rand van de afgrond verkeert. Iedereen die binnen komt banjeren om pasfoto's te laten maken wordt de deur gewezen.
Fotografie is immers een kunst waarin het nu wordt gevangen in de eeuwigheid en een samenwerking is tussen artiest en geportretteerde. Aldus Pia in een monoloog, die aan het eind van de film viraal gaat en als een oprecht bedoelde maar valse noot functioneert. Pia moet met lede ogen toezien hoe niet alleen de zaken slecht gaan, maar ook zus Sonal in het huwelijksbootje stapt en dit vooraf laat gaan door een verlovingsperiode die een eeuwigheid duurt. Op een verlovingsfeestje treft Pia een goeroe, die weer eens vijf dates voorspelt. Dat op hetzelfde feestje ook voormalig jeugdliefde Charlie rondloopt zegt al genoeg.
We moeten ons door anderhalf uur aan mislukte dates heen worstelen om bij de voorspelbare eindconclusie te belanden: echte liefde is vaak dichterbij dan je denkt. In haar grotendeels door moeder Laxmi opgetuigde missie treft Pia de ene na de andere mafklapper. De een is steenrijk en wil een schijnhuwelijk met Pia als trofee aan zijn arm, de ander heeft een moedercomplex en nummer drie is een bevrijde geest die Pia met blote voeten over hete kolen laat lopen maar tevens gelooft dat de aarde plat is.
Niet alleen het uitgangspunt, dat het ware geluk hem in een relatie zit, is hopeloos ouderwets. Pia's zakenpartner is tevens haar beste homovriend en het is onverklaarbaar en bovenal onacceptabel dat West End-acteur Luke Fetherson zich voor dit stereotiepe karretje heeft laten spannen. Bovendien had regisseur van dienst Prathana Mohan veel meer kunnen doen met Pia's traditionele achtergrond, haar veeleisende familieleden en hoe zich dit verhoudt tot het leven van een moderne Britse ondernemer. Dat werkte bij My Big Fat Greek Wedding een stuk beter, vooral omdat daar veel meer (zelfrelativerende) humor in zat.
Picture This heeft best aardige acteurs in huis, maar gaat gebukt onder een scenario en plot die elke vorm van originaliteit en inspiratie ontberen. Het is geen ramp dat er een hoge mate van voorspelbaarheid in schuilgaat - daar teert het genre vaak op - maar de weg naar de logische conclusie is bezaaid met gemiste kansen en flauwe verwikkelingen.
Picture This is te zien bij Prime Video.
