in Recensies
Update:
Heel wat geliefde avonturenfilms bestaan eigenlijk maar uit een paar stukken. Indiana Jones and the Temple of Doom is in feite zelfs gewoon één ononderbroken moment. Ant-Man and the Wasp is ook zo'n film met vrij minimale sequenties, maar viel desondanks bij fans in de smaak. Toeval of niet, ook de nieuwe Marvel-film Thunderbolts* hanteert deze aanpak en dat werkt weer perfect. En gelukkig wordt daarbij eens niet een complete stad verwoest.
Yelena, de geadopteerde zus van de overleden Black Widow (Scarlett Johansson), leidt een leeg en nutteloos bestaan dat gevuld is met het uitvoeren van klusjes voor de huidige CIA-directeur, Valentina Allegra de Fontaine. Wanneer Yelena wordt ingezet om een dief te stoppen die een kluis wil kraken, met geheimen die het daglicht nooit mogen zien, verloopt dat iets anders dan verwacht.
Na een korte openingsscène, die zowel Yelena's vechtkunsten als haar depressie introduceert, wordt Yelena naar de kluis gestuurd, die zich ergens in de Amerikaanse woestijn bevindt. De film speelt zich vervolgens maar liefst ruim een uur af rondom die locatie. Om dit interessant te houden zijn geen openingen naar andere dimensies nodig noch hoeven er complete gebieden met de grond gelijk te worden gemaakt. Het conflict is helder en simpel en de personages zijn uiteenlopend genoeg voor amusante interactie.
Die personages zijn overigens geen onbekenden binnen het Marvel-universum. Naast Yelena zien we Taskmaster en The Red Guardian (alle drie geïntroduceerd in Black Widow), is John Walker van de partij als tweederangs Captain America en duikt Bucky Barnes voor de zoveelste keer op als de Winter Soldier. Maar ook als dit je eerste Marvel-film is en al deze namen je niets zeggen, valt op te pikken dat deze personages een geschiedenis hebben. Daarnaast zijn de scenaristen zorgvuldig genoeg om iedere leek betrokken te maken.
Die leek zal overigens hard kunnen lachen om de grappen - de doorgewinterde Marvel-fan wellicht ook - maar de humor verrast inmiddels een stuk minder. Zo is een moment met Bucky's robotarm in feite een variant op de grap met de hamer aan de kapstok in Thor: The Dark World. David Harbour wordt wederom ingezet als de komische noot, maar de man heeft de lach niet aan zijn kont hangen. Hij is het lolligst in de bonusscène, waarin hij het ingetogen brengt.
Ook is er een personage dat Bob heet. Die naam is puur bedoeld om het publiek aan het lachen te maken, omdat het een knullig ventje is dat zich op een knullige wijze introduceert. Maar zelfs wij Nederlanders weten dat iemand van zijn leeftijd als baby echt niet de naam Bob zou hebben gekregen.
Bob is overigens wel een groot onderdeel van het thema: omgaan met depressie. Dit superheldenverhaal geeft dat onderwerp een geslaagde vorm. De boodschap is duidelijk, maar wordt evengoed op een zeer stripachtige wijze gepresenteerd. De tweede helft van de film richt zich hierop en ook die speelt zich af rondom één locatie. En oké, daarbij wordt enige schade aangericht, maar het kan erger. En belangrijker nog: hoe de groep van tweederangs helden hier mee omgaat, heeft een functie.
De dreiging in deze film is groot. Gigantisch zelfs. Daarom is het ietwat teleurstellend dat deze maar kortstondig aanwezig is. Waar menig film in het superheldengenre uitgerekt voelt, had Thunderbolts* best iets langer mogen zijn om een grotere impact te hebben. Om de kijker mee te laten gaan in de wanhoop dat voor deze dreiging geen oplossing bestaat. Uiteindelijk is die er wel. En deze oplossing werkt, maar hebben we al vaker gezien.
Er is geen cliffhanger, maar er worden natuurlijk wel deurtjes geopend voor meer. Dat is zowaar best welkom. Florence Pugh weet altijd wel een goede rol neer te zetten, Wyatt Russell is interessant als Captain America met een duister, arrogant randje, Sebastian Stan heeft vaak genoeg de bijrol gespeeld om een groter podium te verdienen en Julia Louis-Dreyfus kwijt zich prima van haar taak door haar rol uit Veep nog eens over te doen. Alleen Ghost lijkt er een beetje bij te hangen, maar dat ligt zeker niet aan vertolkster Hannah John-Kamen.
Zonder de geschiedenis volledig uit te wissen lijkt Marvel met Thunderbolts* schoon schip te maken zodat een nieuw pad kan worden genomen. Een goed begin. Toch is het dit ook een typische Marvel-film, waarvan het publiek de laatste jaren een beetje moe begon te worden. Misschien dat het nu meevalt omdat er wat ruimte zat tussen deze film en de vorige megadure blockbuster. Als dat de oplossing is, laat er dan maar weer wat tijd overheen gaan voordat de volgende zich aandient.
