in Recensies
Update:
In 2018 bestormde de Britse Raynor Winn de bestsellerlijsten met haar memoires The Salt Path. Een intiem en persoonlijk verslag van de grote reis die zij te voet maakte met haar man, nadat ze huis en haard verloren hadden. Het werd een veelbewogen en regenachtige trektocht langs de Zuid-Engelse kust. Het gelijknamige The Salt Path is een prachtige film die twee kwetsbare mensen laat zien, die zijn overgeleverd aan het betoverende Engelse landschap.
Het lijkt ogenschijnlijk een pittoresk en sereen tafereel: een echtpaar neemt op een zonnige namiddag plaats in een schattige binnentuin voor een kopje thee met scones. Een ander echtpaar begint tegen ze te keuvelen over koetjes en kalfjes. Het is een heerlijk groen terras, en de nietsvermoedende dagjesmensen vragen wat het stel hier brengt. Ze vallen van verbazing bijna van hun stoel door het schorvoetende, beschaamde antwoord: "We zijn ons huis kwijtgeraakt. We zijn dakloos." Er volgt een diepe, verslagen stilte.
Door een speculatieschandaal verloren de Winns niet alleen hun huis maar ook hun belangrijkste inkomstenbron, hun tot een succesvolle bed & breakfast omgebouwde boerderij. Ze hebben er dertig jaar gewoond, maar slechts één week om te vertrekken. Ondanks dat Moth een zeldzame progressieve hersenziekte (CBD) heeft, komen ze niet in aanmerking voor noodopvang of tussentijdse huisvesting. In een kernachtige illustratie van snoeiharde gemeentelijke bureaucratie deelt een baliemedewerker glashard mee dat hun schrijnende situatie niet urgent is. Want Moth heeft volgens de prognose nog vijf tot zeven jaar te leven.
Dit achtergrondverhaal ontvouwt zich in flashbacks tijdens de lange wandeling van het echtpaar. Daardoor kom je steeds een stapje dichterbij het verslagen stel, dat zich langzaam van de bewoonde wereld afzondert en door bosrijke gebieden naar de kust toe beweegt.
The Salt Path bevat indrukwekkende beelden van het ruige Engelse landschap. Maar naast deze schoonheid ligt de nadruk op het geploeter van het echtpaar. Hun route voert door wonderschone bossen en langs gouden heidevelden, maar ze lopen dwars door weer en wind. Voor het duo in de herfst van hun leven is het een beproeving.
Wandelen kan heerlijk en ontspannend zijn, maar als een tent je enige beschutting is, wordt het recreatieve bosbaden een ander verhaal. Toch ligt de nadruk van de film op de vindingrijkheid van het paar. Moth en Raynor blijken taaier te zijn dan ze eruitzien. Zelfs als de moed ze compleet in de schoenen zakt, blijven ze doorlopen.
Dankzij hun trektocht beginnen ze stapje voor stapje te veranderen. Tijdens hun wandelingen worden ze losgeweekt van hun dakloosheid, die steeds meer naar de achtergrond verdwijnt. Dit betekent niet dat de natuur alleen maar als ongerept en oogstrelend wordt neergezet, maar wel dat het (noodgedwongen) backpackavontuur verandert in een (heilzame) ontdekkingsreis.
Hun ingetogen vastbeslotenheid is ook meteen de kracht van The Salt Path, die nergens te dramatisch of sentimenteel wordt. Geen romantisering van een losgezongen en rondzwervend bestaan, zoals in Into The Wild of On The Road. Daarin maakte jonge mensen weloverwogen keuzes om zich tegen de maatschappij af te zetten en in de marges te leven. De vijftigers in The Salt Path kunnen echter makkelijk van alles kneuzen of breken, terwijl ze hun kinderen missen en nauwelijks kunnen bereiken. Ze zijn overgeleverd aan zichzelf, terwijl de woeste golven op de kust stukslaan. Hun kwetsbaarheid is sterk invoelbaar.
Niet in de laatste plaats dankzij Jason Isaacs en Gillian Anderson, die met hun gezichtsuitdrukkingen glimpen uit de binnenwereld van hun personages overbrengen. Vooral de transformatie van Moth - van een duidelijk chronisch zieke patiënt met een korte levensverwachting naar een man die zijn kracht en zijn toekomstperspectief weer hervindt - is prachtig om te zien. The Salt Path is een ode aan de helende kracht van wandelen en samen de storm trotseren, met een wonderschoon slot.
