Cassata, zeppole, pesto alla trapanese en grootmoeders zondagse saus (maar ze noemt het jus) zijn zomaar een paar heerlijkheden die geserveerd worden in restaurant Enoteca Maria, te Staten Island. Een Italiaanse eetgelegenheid in New York, daar is weinig bijzonders aan, maar wat dit restaurantje onderscheidt van al die andere is dat de gerechten bereid worden door authentieke nonna's, omaatjes. Een waargebeurd verhaal in een warme film, die je vaak doet watertanden van al dat lekkers in beeld.
De vijftignogwatjarige Joe Scaravella erft een paar ton van zijn geliefde moeder en wordt door zijn beste vriend en diens vrouw (een heerlijke rol van Drea de Matteo) aangemaand om eens iets nieuws in zijn leven te proberen. Nogal onbesuisd koopt hij vervolgens een vervallen restaurant en implementeert daar het concept van de oma's in de keuken. De eetervaring moet aanvoelen alsof je bij je (groot)moeder dineert, tenminste, als die Italiaans bloed door de aderen heeft stromen. Een van de specialiteiten is capuzelle, schapenkop. Joe zegt dat Enoteca Maria een restaurant is om het familiegevoel op te roepen, ook voor wie geen familie (meer) heeft.
Nonnas toont ons de ontwikkeling van het restaurant onder de hoede van de sympathieke Joe. Van het ronselen van de oma's en het verkrijgen van de vergunning tot de feestelijke avond met vrienden en familie en het onvermijdelijke succes. Dat laatste is echt geen spoiler, want iedereen die de eerste minuten van deze film heeft gezien weet al hoe dit verhaal gaat eindigen. Wij mogen meegenieten van Joe's reis als restauranthouder. Wat natuurlijk met de nodige hobbels gepaard gaat (schulden, een strenge keuringsdienst, noodweer tijdens de opening), maar naar beproefd recept toch een positieve recensie oplevert in The New Yorker.
Wat Joe's belevenissen zo amusant maken zijn het warme script en de fijne cast. Het plot en de dialogen zijn precies op maat geschreven voor een culinaire feelgoodfilm als dit. De verhaallijnen zijn allemaal vreselijk voorspelbaar, maar dat maakt niet uit. We willen bij dit soort films gewoon op onze wenken bediend worden en daar slaagt Nonnas prima in. Als de emotionele ontlading, die eerste kus of dat mooie levensverhaal komt, dan weet het echt te raken. Genreconventies zijn niet voor niets genreconventies: ze werken! Zeker als het allemaal zo enthousiast en vakkundig wordt neergezet als in deze film.
Bij Vince Vaughn zijn de jaren hem steeds meer aan te zien en de boomlange man wordt niet 'mooi oud'. Maar hij stapt (daardoor) wel gemakkelijk in de rol van de innemende, gevoelige Joe, die zo graag zijn overleden moeder en oma eert met dat restaurant op Staten Island. Joe zegt: "Eten is liefde. Zolang ik hun gerechten heb, zijn ze bij me." Een cliché, maar door de rustige stem en vriendelijke ogen van Vaughn komt het toch overtuigend en oprecht over.
De vier oma's die in de keuken staan, beslaan het spectrum dat je kunt verwachten bij dit soort personages: de cynische Siciliaanse, de eveneens pittige Bolognaanse, de schuchtere ex-non en de vamp op leeftijd. Het is een mooi kwartet, levendig en met een fijne chemie tussen de acteurs die hen vertolken. En wil je de echte Joe (eigenlijk heet hij Jody) ontmoeten en proeven van het lekkers dat de oma's maken, dan kun je een tafeltje reserveren aan Hyatt Street 27 in New York. Enoteca Maria bestaat namelijk nog steeds en krijgt een nette 4.3 op Tripadvisor.
Nonnas is te zien bij Netflix.
