Een afgelegen resort in de Beierse Alpen. Een ontheemde zeventienjarige die noodgedwongen met haar vader en diens nieuwe familie opgescheept zit, waaronder haar stomme zusje. Een mysterieuze vrouw met bril en capuchon die dan weer hard holt en dan weer sluipt en ijselijke kreten slaakt. Een politieagent die deze vrouw met een moord associeert. En een charismatisch hoteleigenaar die wellicht de verbinding vormt tussen al deze merkwaardige plotelementen.
Het moge duidelijk zijn dat de Duitse filmmaker Tilman Singer met zijn tweede speelfilm geenszins van plan is om het zijn publiek ook maar enigszins gerieflijk te maken. Zijn grotendeels op onheilspellende sfeer gestoelde horrorfilm Cuckoo is geen gemakkelijke zit en weet het rechtlijnige uitgangspunt allerlei vreemde bochten op te sturen. Het duurt lang voordat het natuurlijke verlangen om verbanden tussen alle plotelementen te zien wordt bevredigd.
De zeventienjarige Amerikaanse Gretchen wordt na de dood van haar moeder naar Beieren gestuurd, om tegen haar zin bij haar vader Luis te gaan wonen. Hij is inmiddels aan een tweede leg begonnen, maar echt aansluiting bij stiefma Beth en halfzus Alma weet ze niet te vinden. Luis is door hotelier König gevraagd om de ontwikkeling van een nieuw project te begeleiden. Gretchen krijgt een bijbaantje aangeboden bij de hotelreceptie.
De constatering is wellicht tamelijk gratuit, maar Cuckoo tracht te excelleren in vreemd doen, maar verliest hierdoor al snel alle focus en aandacht. Singer heeft de kunst afgekeken van wijlen David Lynch, die vervreemdende ervaringen en zonderlinge personages tot zijn handelsmerk heeft verheven. Toch kent het werk van Lynch een vreemdsoortige vorm van consistentie en coherentie. Het gaat eigenlijk al mis omdat we geen enkele achtergrondinfo over of hoogte van Gretchen krijgen.
Singer maakt uiteindelijk de cirkel wel rond en verschaft ook uitleg en duiding, maar om dat punt te bereiken moeten we ons door een uitputtende aaneenschakeling van onsamenhangende gebeurtenissen heen werken. Zo beginnen er hotelgasten plotseling over te geven, begint Gretchen een affaire met een hotelgast en lijdt Alma aan epileptische aanvallen die haar ouders voor een raadsel stellen. Het lijken staccato verwikkelingen die een rode draad missen.
De personages lijken op verschillende frequenties te communiceren en Singers neiging om alles anders dan anders aan te pakken pakt uiteindelijk averechts uit. Er zijn ettelijke momenten waarop Cuckoo nauwelijks om door te ploegen is en de absurditeiten alleen maar afleiding zijn van het gebrekkige met gaten bezaaide armetierige plot. Hoofdrolspeelster Hunter Schafer is weliswaar een fascinerende verschijning, maar het is moeilijk om echt aansluiting te vinden met haar personage.
Dit is het type arthouse-horror dat vervreemding in de hand werkt en waarbij effectief ongemak al snel plaatsmaakt voor ongeduld en ongeloof. De titel verwijst naar de vogelsoort die een ei legt in het nest van een ander en zo haar jongen laat grootbrengen. Hoe deze gebrekkige metafoor zich verhoudt tot Gretchens verblijf in de afgelegen noordelijke Alpen wordt in de derde akte duidelijk, maar een bevredigende zit is Singers tweede film allesbehalve.
Cuckoo is te zien bij SkyShowtime.
