Sarah Bernhardt, La Divine opent met een dramatisch moment: de befaamde actrice en wereldster Sarah Bernhardt staat op het punt haar been te laten amputeren. Vlak voor de operatie komt Lucien haar sterkte wensen. Ze vraagt hem om vergiffenis voor wat er ooit tussen hen is voorgevallen. Wat volgt, is een terugblik op twee bepalende momenten in hun gezamenlijke verleden, bedoeld om die opmerking te verklaren.
Dit uitgangspunt komt met gebreken. Allereerst ontbreekt een gevoel van urgentie. De film presenteert het niet als een mysterie dat om opheldering vraagt. We zien twee mensen die op rustige toon een vriendelijk gesprek voeren - zonder enige aanwijzing dat er sprake is van een diep, pijnlijk verleden. Bovendien kent de kijker deze personages op dat moment nauwelijks. Niets wijst erop dat ze ruim honderd jaar geleden tot de beroemdste acteurs van hun tijd behoorden.
De toon is opvallend luchtig en het duurt even voordat duidelijk wordt dat de film wil laten zien wat zich tussen deze twee personen heeft afgespeeld. Tegen het einde is helder dat Bernhardt een vrijgevochten, zelfverzekerde en onafhankelijke vrouw was. Juist daarom wringt het dat de film over haar leven vooral draait om een man.
Wie zich tot Wikipedia wendt om meer over Bernhardt en Guitry te weten te komen, ontdekt al snel dat hij in de geschiedschrijving nauwelijks een rol speelt. Hij wordt niet eens genoemd als een van haar bekende minnaars. De belangrijkste informatie is dat ze een grote ster was en een van de eerste die haar beroemdheid strategisch inzette. Ze stond op podia over de hele wereld en was een pionier in het cultiveren van een publiek imago.
Van die grootsheid blijft in de film weinig over. Bernhardt wordt vooral geportretteerd als een actrice die zich voorbereidt op een wereldtournee als ze niet bij haar minnaar is. Hoewel ze in werkelijkheid leefde voor haar vak, suggereert de film dat ze haar carrière zonder aarzeling zou hebben opgegeven voor Lucien. Het voelt als een reductie van haar karakter.
Toch heeft de film twee sterke troeven. De eerste is de aankleding. Er is gefilmd op schitterende, historische locaties in plaats van studiosets. De kostuums - met name Bernhardts garderobe - zijn speciaal ontworpen voor de film en een genot voor het oog. Ze zijn zo kleurrijk en prachtig ontworpen dat ze op een goede manier afleiden.
Het grootste pluspunt is Sandrine Kiberlain, de actrice die de actrice speelt. Ze zet Sarah Bernhardt neer als een gepassioneerde, geëngageerde, getalenteerde, megalomane, wanhopige en gemene vrouw. Ondanks het visuele aspect van de sets en de kleding, leunt de film meer op het gesproken woord. Het overgrote merendeel betreft monologen van Bernhardt, maar Kiberlain weet ze boeiend over te brengen, zonder te irriteren.
De film stipt interessante thema's aan, zoals de Eerste Wereldoorlog, antisemitisme, jeugdtrauma's en haar kleurrijke entourage, waaronder exotische dieren, maar deze elementen blijven grotendeels onderbelicht. De focus ligt overwegend op de romance, die historisch gezien nauwelijks relevant lijkt. Het resultaat is een lichtvoetig portret dat diepgang pretendeert, maar die zelden waarmaakt. Zelfs het feit dat Bernhardt half-Nederlands was, blijft onvermeld!
