in Recensies
Update:
Het eerste deel van dit tweeluik verscheen een week vóór Barbie en Oppenheimer. Deze slechte timing droeg bij aan de teleurstellende opbrengst. Vanaf deze week krijgt Ethan Hunt nog eenmaal de kans om zijn missie tot een goed einde te brengen. Ditmaal zonder directe concurrentie, in de hoop nu wel een groot publiek te trekken.
Na de gebeurtenissen uit Dead Reckoning Part One is het bestaan van The Entity - een zelfbewuste en allesomvattende AI die de wereldleiding kan overnemen - geen geheim meer. Ethan Hunt is ondergedoken met de sleutel tot het digitale brein, terwijl de overheid deze technologie liever inzet dan vernietigt. Uitschakeling betekent het einde van cyberspace en dat wil het Witte Huis voorkomen. Aan Ethan de taak om hen over te halen hem zijn ding te laten doen.
De film opent met een videoboodschap van de president aan Hunt, die tegelijk dienstdoet als een beknopte samenvatting van de volledige filmreeks. Toch is deze opfrisser eigenlijk niet nodig, want zelfs voor de minst oplettende kijker is het verhaal moeiteloos te volgen. Ook tijdens de film wordt voortdurend alles uitgelegd. De uitvoering van een plan is het spannendst als je alle stappen kent, maar er zijn grenzen aan het babyvoeren van die informatie.
The Final Reckoning bestaat uit drie delen. Er staat sowieso al veel op het spel, maar in de eerste akte wordt de inzet verhoogd, zodat Hunt de missie met geen mogelijkheid kan weigeren. Daarna moet hij anderen overhalen hem toestemming te geven. Met of zonder goedkeuring, in het tweede deel voert hij zijn plan uit - een actievol en soms overdadig spektakel dat even vermakelijk als ongeloofwaardig is. Uiteraard duiken allerlei clichématige hindernissen op die de missie in gevaar brengen, maar effectief zijn ze wel.
De climax volgt in het laatste deel, met de groots opgezette stunt die inmiddels traditie is. Ditmaal vindt die plaats op duizelingwekkende hoogte. Het is echt Cruise die daar (ongetwijfeld aan veiligheidskabels) hangt en ook zijn tegenspeler koos ervoor de klus zelf te klaren. Ondertussen kampen zijn teamleden aan grond met de meest uitgekauwde problemen. De scènes zijn strak uitgevoerd, maar iets te ongeïnspireerd om echte nagelbijters te zijn. De film passeert meermaals de geloofwaardigheidsgrens en leunt sterk op visuele herhaling, zoals shots van het cruciale object om de nek van de slechterik. Logica verdwijnt waar sensatie verschijnt.
De film wordt voorafgegaan door korte videoboodschap van Tom Cruise, waarin hij het publiek bedankt en het belang van een bioscoopbezoek onderstreept. Cruise heeft een punt: dit is cinema zoals alleen Hollywood die maakt - groots, luid, duur en bij uitstek bedoeld voor het witte doek. Grotendeels spektakel om het spektakel, maar toch nog met een bescheiden waarschuwing over de gevaren van AI en desinformatie.
