De originele Lilo & Stitch speelde zich af op het paradijselijke Kauai, een van de mooiste eilanden van Hawaï. Deze live-actionremake is opgenomen op het grotere en drukkere Oahu, bekend van hoofdstad Honolulu. Geen verkeerde keuze - Hawaï is overal prachtig - maar opvallend genoeg doet de film weinig moeite om die overweldigende schoonheid te laten zien. De adembenemende natuur blijft op de achtergrond.
Na het overlijden van haar ouders moet Lilo het samen met haar oudere zus Nani zien te redden. Geen gemakkelijke situatie, maar Nani doet tenminste nog haar best, want anders moet Lilo naar een pleeggezin. Als het meisje een ondeugend buitenaards wezentje in huis haalt dat minstens zo lastig is als zijzelf, ontdekt ze hoe vervelend haar gedrag eigenlijk is.
Voor degenen het origineel nog in de bioscoop zagen, voelt deze remake misschien wat vroeg. Toch zit er minder tijd tussen dan bijvoorbeeld bij de The Lion King-versies. In alle eerdere remakes probeerde Disney de charme van de originele animatie om te zetten naar een levensechte variant. Bij Lilo & Stitch werkt dat net even anders.
De originele versie uit 2002 viel op door z'n eenvoud en nostalgische gevoel: rechtlijnige animatie, ouderwetse aquarelachtergronden, een oorspronkelijk verhaal en geen sprookjesfiguren. Juist door die kleinschaligheid groeide het verhaal over de aandoenlijke alien en het onconventionele hoofdpersonage uit tot een grote hit.
Je zou verwachten dat die aanpak makkelijk te vertalen is naar live-action, maar de unieke charme is grotendeels verloren gegaan. De warme sfeer en kleurrijke speelsheid zijn ingeruild voor een neutraler uiterlijk. De bonte kleurenpracht van Hawaï komt niet tot zijn recht. Waar zijn de bloemen en majestueuze valleien?
Toch staat het verhaal als een huis en blijft de onderliggende boodschap sterk. Er zijn wat aanpassingen gedaan om er geen schaamteloze kopie van te maken, maar ze voegen weinig toe. Gelukkig blijft het een komisch en hartverwarmend avontuur met serieuze ondertonen. Verlies en dreigende uithuisplaatsing zijn nog steeds pittige thema's voor kinderen. Wel ontbreekt de mannelijke alien die in vrouwenkleding rondliep. Blijkbaar is Disney bang voor de reacties.
De grote verrassing is Maia Kealoha. In het origineel ging alle aandacht uit naar Stitch en zijn torenhoge knuffelgehalte. Lilo was ook wel aandoenlijk, maar verbleekte wat naast haar buitenaardse huisgenoot. Dat is nu anders. Kealoha is niet alleen treffend gecast - ze lijkt zelfs op haar animatievoorganger - maar houdt met haar sprankelende energie en naturelle spel moeiteloos de aandacht vast. Haar charme en uitstraling doen niet onder voor Stitch.
Ook hun samenspel overtuigt. De jonge actrice laat geen moment merken dat Stitch pas later digitaal is toegevoegd. Wat de regisseur ook als referentie op de set gebruikte - een pop, een hond, een tennisbal: het werkt. Emotioneel raakt ze precies de juiste snaar. Haar besef hoe vermoeiend haar gedrag is voor anderen, is subtiel maar raak. Het verdriet over de dreigende scheiding van Stitch komt hard binnen.
Tia Carrere (in het origineel de stem van Nani) duikt op als de dame van de kinderbescherming. Amy Hill (in het origineel de stem van het verwarde groentevrouwtje) heeft een leuke bijrol als buurvrouw. Zach Galifianakis en Billy Magnussen verzorgen de luchtige noot als de twee aliens die jacht maken op Stitch, ook al hangen ze soms wat doelloos rond.
Wat blijft ontbreken, is visuele flair. De tropische setting wordt amper benut en zelfs de ruimtescènes zijn vlak en tonen weinig van de omgeving. Alles is degelijk in beeld gebracht, maar zonder veel inspiratie.
Zoals bij elke live-actionremake blijft de vraag: 'is deze echt nodig?'. In de meeste gevallen is het antwoord 'niet echt'. Voor een nieuwe generatie is Lilo & Stitch echter een leuk avontuur om alsnog mee kennis te maken. Stitch blijft een onweerstaanbaar personage en heeft er nu een minstens zo memorabel vriendinnetje bij.
