Tijdens een gezellig avondje leggen de zestienjarige Olivia en haar moeder elkaar dilemma's voor: "Nooit meer mogen liegen of de rest van je leven door je mond moeten poepen?" vraagt Olivia. De sfeer slaat meteen om. "Is dat wat ze je daar leren?" bijt Selma haar dochter toe en stormt weg. Olivia blijft beduusd achter. Even later sluit moeder dochter weer in de armen. Aantrekken en afstoten: een patroon dat de onberekenbare, narcistische Selma telkens herhaalt.
En Olivia? Die krimpt steeds verder ineen. Niet alleen haar moeder kwetst haar, ze doet ook zichzelf pijn, fysiek welteverstaan. Krassen in haar armen of een aanstekervlam tegen haar buik: het brengt haar naar een kalmere plek. En rust is precies wat ze nodig heeft. Na meldingen van huiselijk geweld wordt ze tijdelijk ondergebracht in een jeugdopvang. Overdag werkt ze bij de voedselbank; een nacht per week mag ze bij haar moeder logeren. Niet op haar eigen kamer, want die heeft ze niet. Kun je überhaupt wel thuis 'logeren'? Het is vreselijk verwarrend.
In de opvang is de stille Olivia de enige 'tatta' en een makkelijk doelwit. Toch leert ze stapje voor stapje voor zichzelf op te komen en haar eigen koers te bepalen. De experimentele dans die ze stiekem oefent, wordt steeds expressiever - en tegelijk beheerster. Uiteindelijk zoekt ze de confrontatie met haar moeder, maar niet zonder slag of stoot. Hun dynamiek blijft hardnekkig complex: Selma is een meestermanipulator, Olivia een verwarde puber. Het is de ideale voedingsbodem voor een toxische relatie, die meer parasitair dan mutualistisch is. Olivia haalt er bitter weinig voordeel uit.
Vlam draait om Olivia's worsteling met haar moeder: haar beste vriendin, haar ergste vijand, maar ook haar enige rolmodel. Borderline persoonlijkheidsstoornis is niet erfelijk, maar de aanleg ervoor wel. Het eerdergenoemde dilemma raakt een gevoelige snaar: liegen en manipuleren zijn Selma's tweede natuur en haar dochter neemt dat gedrag over. De puber die haar identiteit aan het vormen is, probeert zich te ontworstelen aan de giftige invloed van haar grote voorbeeld en emotionele anker. Het is een zware, pijnlijke en eenzame reis.
Borderline, verstoorde ontwikkeling, eenzaamheid en automutilatie: Vlam deinst niet terug voor beladen thema's. De film is sober in toon en stijl, zonder enige opsmuk. Zelfs wanneer de adrenaline stijgt - bijvoorbeeld tijdens een avondje uit waarop ze zich uitdossen naar Selma's believen - blijft de naargeestige sfeer voelbaar. Voor mensen die herkenning vinden in Olivia's akelige situatie kan Vlam erg confronterend zijn.
Thekla Reuten, Neerlands trots in het buitenland, brengt Selma's stemmingswisselingen en manipulaties sterk en geloofwaardig over. Ze schakelt moeiteloos tussen charmant en giftig: verleidelijk en innemend als het haar uitkomt, genadeloos zodra iemand haar zelfbeeld ondermijnt. Hoewel Selma een overdreven aandachtzoeker is, speelt Reuten haar ingetogen en trefzeker.
Sophie Lindner is een ware revelatie. In pas haar tweede speelfilm overtuigt ze als de getormenteerde tiener met haar zelfdestructieve drang en haar wanhopige hang naar haar moeder. Lindner brengt de accentverschuivingen in Olivia's ontwikkeling genuanceerd tot uiting in haar blik, stem en houding. Weinig jonge acteurs blinken zo uit in onderhuids spel. En dan zijn er nog die prachtige dansscènes die het vuur verder aanwakkeren. Vlam zindert mede daardoor nog lang na.
