Karate Kid: Legends speelt op een acceptabele manier vals. De film opent met een fragment uit The Karate Kid Part II waarin de overleden acteur Pat Morita als Mr. Miyagi kort vertelt over de geschiedenis van de dojo. Een stemacteur verlengt dat verhaal vervolgens om Jackie Chans personage Mr. Han uit The Karate Kid uit 2010 aan Miyagi te linken. Een eenvoudige en effectieve vondst - en vooral ontzettend fijn dat er nu één universum is. Het concept 'two branches, one tree' wordt bovendien leuk doorgevoerd in de rest van de film.
Tiener Li is leerling bij Shifu Han in Beijing, maar verhuist met zijn moeder naar New York. Daar raakt hij bevriend met de dochter van een restauranteigenaar, die wordt bedreigd door een woekeraar die zijn geleende geld met geweld probeert te innen. Het slachtoffer huurt Li in om hem kungfu te leren.
Kungfu? Een bekwaam broekie dat een volwassene traint? Dit is niet de verkeerde film. Het is een slimme manier van de makers om te voorkomen dat ze een nieuwe Karate Kid-film maken die hetzelfde verhaal in een nieuw jasje steekt. Hulde voor die poging, want niets is zo vermoeiend als een luie reboot. Toch sluipt het bekende verhaal er uiteindelijk weer in.
Dat zaadje wordt al geplant met Mia, een meisje dat net als in het origineel een jaloerse ex heeft, een topvechter van een minder eerbare dojo. En uiteraard komt er een groot lokaal toernooi aan! Ondanks het zijspoor belandt de film uiteindelijk op de vertrouwde weg. Een pluspunt is dat de slechterik veel effectiever en dreigender is dan Johnny Lawrence ooit was.
Het verhaal draait om Li, een sympathiek joch dat niet te beroerd is om aan te pakken. Geen irritante, verwende puber met een grote mond, maar ook geen clichématig slachtoffer van pesterijen. Hij kampt bovendien met posttraumatische stress, wat een extra laag aan zijn karakter geeft. Helaas is dit gegeven iets te simplistisch uitgewerkt: het wordt nooit duidelijk hoe hij deze innerlijke strijd overwint. In dat opzicht slaagde de serie Cobra Kai met een kleiner budget veel beter in het neerzetten van originele conflicten.
Mogelijk is de film gemaakt naar aanleiding van het succes van die serie. Na lang wachten laat dan ook de enige, echte Daniel LaRusso zijn gezicht zien. Shifu Han lokt hem op komische wijze naar New York, wat met name Han laat sprankelen. Voor fans is het heerlijk om Chan en Macchio zij aan zij te zien in hun rollen als trainer. Er kleeft echter ook een flinke 'maar' aan.
Macchio's rol is in feite overbodig. Er is weliswaar een montage waarin Li's talent verder tot ontwikkeling komt dankzij beide meesters, maar dat is onvoldoende om de Daniel-Sans aanwezigheid te rechtvaardigen. Het voelt als een verplicht nummertje. Aan het einde zit er nog een, maar die had niet mogen ontbreken.
Het hogere budget is af te zien aan de gevechtschoreografie. De 'kraanvogel' is niets vergeleken met de beweging die Li onder de knie moet krijgen. De jonge acteur speelt zijn rol met plezier en is atletisch sterk. Fans van Jackie Chan herkennen snel zijn hand in de stuntcoördinatie: voorwerpen worden innovatief ingezet met veel gevoel voor humor. Het is geen verrassing om 'the Jackie Chan stunt team' op de aftiteling te zien staan.
Toch had de actie wel wat minder hysterisch in beeld gebracht mogen worden. In een poging de dynamiek te verhogen, laat de regisseur de camera flink zwaaien en draaien. Een de muziek werkt vaak op de zenuwen: popliedjes worden herhaaldelijk abrupt onderbroken en gestopt als een vinylplaat die aan- en uitgezet wordt.
Omdat het begin veel tijd besteedt aan het trainen van Mia's vader, is er minder ruimte voor Li's persoonlijke groei. Zijn grote gevecht komt daardoor een beetje uit de lucht vallen, terwijl meerdere trainingsmontages proberen te verklaren waarom hij ineens binnen enkele weken een waardige tegenstander is. Wat bedoeld is als climax voelt gehaast en onaf.
Geen enkele Karate Kid-film is een meesterwerk, maar ze zijn doorgaans vermakelijk en goed gemaakt. Er is altijd een duidelijk onderscheid tussen goed en kwaad, en het is bevredigend om te zien hoe de juiste partij zegeviert. Deze nieuwe toevoeging aan de franchise wijkt daarin niet af van de rest.
